Bugün aynada kendime baktım. Heyhat bende de “ortalama insan”ın alın çizgileri oluşmuş. Oysa benim en çok korktuğumdur “ortalama insan” olmak. Ölümden değil ama ortalama insan dönüşerek ölmekten korkarım.   

Bugünkü hastalıklı toplumların baskın gücüdür ortalama insan. Ve bugün bu ortalama insanlar belirliyor herşeyi Bizi yönetenleride ortalama insanlar seçiyor. Bugünün ortalama insanı insanın kendisine ihanetinin ürünü. Ezbere yaşar ortalama insan  

Öyle bir çağdayız ki: ezbere yaşıyoruz, ezbere yaşayanlar tarafından kuşatılarak.

İtirazsız! Öylece...

Kongo\'da öyle çok insan ölüyor ki sokaklardaki cesetlere, taşa bakar gibi, sıradan bir şeye bakar gibi hatta bakmaya bile gerek görmeden geçip gidiyor insanlar.  İnsanı ölümü bu kadar kanıksayacak soysuz bir yaratık haline hangi, sistem getirdi.

Ve ben bu insan soyunun bir parçasıyım. Soyumdan sorumluyum...

Ama kimse, her gece kaç çocuğun gözyaşının daha bu dünyayı suladığını bilmek istemiyor.

Kimse kimsenin yüreğine dokunmak istemiyor.

Otomobiller, o metal parçaları ne katar bir insanın insanlığına. Cep telefonlarımızın gelişkinliği ne katar yüreğimize...

Şaşırdık biz: Hiç bir çağda bu kadar şaşırmamıştı insanlık… Hiç bir çağda, ruhuna bilincine tenine bu kadar yabancılaşmamıştı...

Vahşet çağının ortasında herkes bağdaş kurmuş oturuyor. Toplum bireyi denen kavram, gemisini kurtarana döndü... Oysa kısa süre sonra kurtarılacak gemi de kalmayacak ortada.

Aşklar tüketilmek için yaşanıyor. Evlilikler yalan batağı ama biz hala göklere çıkarıyoruz bazı değerleri içleri bomboş...

Vatan sevgisi, yurt sevgisi gibi kavramlar hep birilerinin tekelinde.

“Emeği özgür olmayan insan esirdir. Siz hepiniz esasında vatansızsınız” diye ezber bozan bir çığlık olsam, ezberlenmiş bir ses anında yankılanır kulaklarımda: 

“sus vatan haini!” 

Din adına, tanrı adına herkes konuşuyor. Herkes kutsal kitapların sözcüsü kesilmiş; Onları okuyup anlamadan, ezbere kulaktan ve bazı yetersiz beyinlerden öğrendikleriyle...

İnanmak yeter diye düşünüyor. İnandın ya: Tamam sen o inancınla herkesin yargıcı olabilirsin...

Biz bu dünyaya birbirimizi anlamaya sevmeye geldik. Halimize bakar mısınız? Her yerimiz kan ve biz hiç bir şey yokmuş gibi hala \'günaydın\' \'iyi akşamlar\' diyoruz...

Kendim dahil utanmadan hiç bir canlının gözlerine bakamaz oldum...

Bu halden hepimiz sorumluyuz. Susarak sorumluyuz. Sokağımızdaki köpekleri zehirlediklerinde müdahale etmediğimiz için sorumluyuz. Bitişik komşunun karısını döven kocasından sorumluyuz.

Sebebi ne olursa olsun, şiddet onaylanamaz...

O çocukların daha dünyayı tanımadan yaşla kapanan gözlerinden sorumluyuz.

Hayat kutsaldır ve biz hayattan sorumluyuz 

Yargılayarak, itileyerek değil... Ezbersiz, kalbimizle her gün yeniden yeniden hayata kocaman gözlerle bakmaya sorumluyuz...

Ne diyor türkü: “Kuşkanadı kalem olsa, ah yazılmaz benim derdim”.

Yakında sevebileceğimiz bir kuş kanadı bile kalmayacak!