Bir zamanlar alkış tufanıyla sahneden inen, beyazperdede yıldız gibi parlayan bir sanatçı, bugün Marmaris sokaklarında sessizce yürüyor. Kimse fark etmiyor. Kimse dönüp bakmıyor bile…

Adı: Selma Sonat.
Ama gerçek adıyla tanıyan kaç kişi kaldı ki? Selma Ankara

Kaç kişi hatırlıyor Devekuşu Kabare’de sahnelediği o nefes kesen oyunları?
Kaç kişi anımsıyor 60’tan fazla filmde rol aldığını, Yılmaz Güney’den Kemal Sunal’a, Kadir İnanır’a kadar Yeşilçam’ın devleriyle aynı perdeyi paylaştığını?

Geldi Marmaris’e…
Tiyatro kursları verdi.
Gençlere ilham oldu, el verdi, yol gösterdi.

Ama Marmaris ona ne verdi?
Hiçbir şey.
Ne bir teşekkür,
Ne bir plaket,
Ne bir onur gecesi…
Ne de vefa…

Bu şehir çok şey borçlu sanatçılara. Ama ya unuttu…
Ya da görmezden geldi.
Sanki hiç yaşamamış gibi...
Sanki o sahneler, o replikler hiç olmamış gibi...

O yüzden diyorum ki:
“Marmaris kimin değerini bilmiş ki!”

---

Ben şahsen onunla aynı sahnede olmanın gururunu yaşadım.
Selma Sonat’tan oyunculuk dersi almak...
Sahnede onun o bilge bakışlarına tanıklık etmek...
Sözsüz bir duruşla, onlarca replikten daha çok şey anlatan bir öğretmen gibi...

Bunlar paha biçilemez deneyimlerdi.

Ama Marmaris’te alkıştan çok suskunluk hâkim.
Bugün sahneler ışıl ışıl belki…
Ama ne o eski sanatçılar var,
Ne de onları arayacak, yokluklarını hissedecek vicdanlar.

Bir insan öldüğünde değil,
Yok sayıldığında daha çok üzülür insan.

Selma abla hâlâ aramızda.
Ama biz yine, her zamanki gibi,
Ancak gittikten sonra methiyeler dizmeye başlıyoruz.

Onurlandırmak varken unutturmak niye?

Bir şehrin büyüklüğü sadece plajlarıyla, otelleriyle, barlarıyla ölçülmez.
Gerçek büyüklük; sanatçılarına, ustalarına, emektarlarına sahip çıkmakla ölçülür.

Marmaris büyüyor belki fiziken…
Ama gönlü büyüyor mu?
İşte orası sorgulanmaya açık.

Ve evet…
Yine ve yeniden söylüyorum:
“Marmaris kimin değerini bilmiş ki!”

Merhum Ferdi Tayfur’un doğum gününde Yusuf Keskin’le birlikte Cennet Adası’ndaki evinin yolunu tuttuk.
Marmaris’te başka kimlerin aklına geldi acaba?

Benim değerimi yaşarken bilin.
Öldükten sonra arkamdan methiyeler dizmeyin.
Delirtmeyin ulan adamı.

Bu sadece bir yazı değil, bir çağrıdır.
İçimizdeki değerleri hayattayken bilelim.

Selma ablama ve değerli eşi Umur Özlüer’e bundan sonraki yaşamlarında sağlık ve mutluluklar diliyorum.
Sizleri tanımak güzeldi.

Allah'a Emanet Olunuz.