Hafta sonları dışarı çıktığımda, gittiğim mekânlarda çoğu zaman aynı sahneyle karşılaşırım. Arkadaşım gelir, masama oturur; ben ne içiyorsam aynısını söyler. Sohbet ederiz, gülüp eğleniriz ama iş hesabı ödemeye gelince her defasında cüzdan bana bakar. Ben de ses etmem, öderim. Çünkü dostluk dediğin şeyin hesabı olmaz, diye düşünürüm.

Dün akşamüstü telefonuma bir mesaj düştü: “Bir mekândayım, gel.” Gülümseyerek cevap yazdım: “Ay sonu, taksitlerimi ödüyorum.” Yani maddi olarak biraz sıkışık olduğumu, bu yüzden gelemeyeceğimi söylemek istedim. Mesajıma karşılık bekledim. Belki “Olsun, buyur gel” diyecek, belki de “Ben ısmarlarım” diyecek. Ama olmadı… Bir daha cevap yazmadı.

İşte insanoğlu böyle… Yanında imkânın varsa vardır, yoksa yavaş yavaş silinip gidersin gözlerinde. Bu ne ilk kez başıma geliyor ne de son olacak. Yine de kendime kızamam; çünkü ben böyleyim. İçim geniş, gönlüm açık. İnsanlara değer vermekten, dostluğu büyütmekten vazgeçemem. Kırılırsam kırılırım ama yine kucak açarım.

O an içimdeki burukluğu dağıtmak için Yat Limanı’na indim. Sağ elim cebimde, adımlarımı ağır ağır attım. Denizin üstünde sallanan teknelere baktım, ışıkların suda yaptığı yansımaları seyrettim. Düşündüm; dostluk dediğimiz şey gerçekten var mıydı, yoksa çıkar ilişkilerinin arasında kaybolmuş bir hayal miydi? Sonra kendime güldüm. Çünkü cevabı aslında belliydi: Olur gider…

Belki bu satırları okuyanların içinde de aynı duyguyu yaşayanlar vardır. Hayat bize her gün yeni bir ders veriyor; önemli olan, kalbimizi kirletmeden yolumuza devam etmek. Benim yolum da bu: Kırıl, üzül, ama yine de gönlünü kapatma. Çünkü belki bir gün, gerçekten hak eden bir dostla karşılaşırsın.

Kaleme aldığım her şey yaşanmıştır; hayal ürünü değil.
Allah’a emanet olunuz.