“İsfahan Nısfı Cihan” Bu sözü İran'da çok duyarsınız. “İsfahan cihan yarısıdır” demek…

            Ama hemen eklerler… Tebrizliler der ki:

            “İsfahan nısfı cihan

            Eğer Tebriz nebaşet”

            Yani, İsfahan nısfı cihan'dır ama Tebriz olmasaydı.

            Şehirler arasındaki rekabetin edebi bir örneği… Son günlerde ise denge bozulmuş. Tebrizliler artık dünyanın yarısı olmaya razı değiller. Çünkü futbol takımları İsfahan'ı iki sıfır yenmiş. Şimdi “Tebriz Dünyanın Tamamı” diyorlarmış…

            Tebriz'e ikinci gelişim… Elbette güzel şehir… Her yanında Türkçenin güzellikleri taşan bir şehir. Kaldığımız otelin adı “Şehriyar”

            Şehriyar çağın Hafız'ı… Ölüm günü İran'da “şairler günü” Tebriz'de görkemli türbesinde yatıyor Şehriyar; ama bütün İranlıların gönüllerinde yaşıyor.

            İran'ın en az yarısı Türkçe biliyor ve kime Şehriyardan bir mısra söyleseniz devamını kendisi getiriyor. Haydar Baba şiiri Şehriyar'ın baş eseri… Doğduğu köyün yakınlarında bir dağın adı Haydar Baba…

            “Haydar Baba yıldırımlar çakanda

            Seller sular şakıldayıp akanda” diye başlıyorum, karşımdaki hemen ekliyor.

            “Kızlar ona saf bağlayıp bakanda

            Selam olsun şevketize elize

            Menim de bir adım gelsin dilize

            Haydar Baba Nene Kız'ın gözleri

            Rehşende'nin şirin şirin sözleri

            Türki dedim okusunlar özleri, diyorum.”

Karşımdaki devamını söylüyor:

            “Bilsinler ki adam gider ad kalır

            Yahşi, pisten ağızda bir tad kalır.”

            Tebriz'de göl kenarında geziyoruz akşam üstü… Çevremizde yürüyen insanlar, gençler, yaşlılar, mırıl mırıl, fısıl fısıl, gürül gürül Türkça konuşuyorlar…

            Tebriz söz yok, bir Türk şehri ama aynı zamanda ve elbette bir İran şehri… Kimse Tebriz'i İran'dan ayırmayı düşünmesin… Tebriz İran'ın her yerinde ve İran Tebriz'in içinde…

            “Azeri” sözü buralarda yok. Ruslar, bu sözü Azerbaycan Cumhuriyeti için icat etmişlerdi. Şimdilerde oradan ve Türkiye'den buralara sokuluyor. İyi düşünülürse bu sözü çok çok tekrarlamak ne İran'ın hayrınadır ne de bölgenin… Bunlar İranlı Türklerdir ve İranlıdırlar. İran'ın her yerine yayılmış öteki Türkler gibi… İran'ın asli sahiplerindendirler. Farslar, Beluçlar, Kürtler, Araplar gibi…

            Bir haftadır İran'dayım ve gezinin sonundan başladım. Tahran'da gezerken yazıları görmezseniz kendinizi İstanbul'da sanabilirsiniz. Bir de kadınların başında süs gibi duran yarım örten baş örtüler var… Saçlar önden de açık arkadan da… Kadınlar İran'da ön planda ve erkeklerin tamamı “zenzelil” yani kılıbık…

            İsfahan mı? Hayatımda gördüğüm şehirlerin en güzeli… Mutlak görülmeli…

            Şiraz'da Sadi ve Hafız'ın Kabirleri ve İrem Bağları ayrı alemler. Yahya Kemal'in şiirini Hafız'ın mezarında okumak hayalimdi, gerçekleşti.

            İran dost ve kardeş bir ülke… “Uluslararası Sistem” adı takılan “faşist tabiatlı Şirketler Globalizmine” teslim olmamaktan sanık… Onurlu ve dikbaşlı insanlar yönetiyor İran'ı… Nükleer Silah sadece bir yalan… Bu yalana insanları inandırmaya çalışanlar ise bilerek veya bilmeyerek zalimlere hizmet ediyorlar.

            Dünyanın insani değerlere bağlı insanları İran'ın yanında… Ötekiler, yani “sayyad-ı bi insafa” hizmetten zevk alanlar ne derse desinler, gerçek bu…

            İran'la ilgili kara ve gri propagandaya kapılanlara bu ülkeyi bir gidip görmelerini salık veriyorum. Tabiî ki niyetleri iyiyse…