Şimdi bu resme iyi bakın. Yıl 1952. Altı yaşındayım. Sivas Hükümet konağının önünde cumhuriyet bayramı, cumhuriyeti kutluyoruz. Yanımdaki sarışın çocuk dayımın oğlu Feridun. Babam Gezici Başögretmen Ahmet karabenli'nin elleri üzerimizde.
Sivas Hükümet Konağı'nın önü hemen her zaman köylerden, kasabalardan gelenlerle dolu olurdu. Bunlardan bazıları bol pantolonları, uzun yün yelekleri, takkeleri ve çember sakallarıyla Hükümet Konağı'na sırtlarını verip oturur, sonra da yayıldıkça yayılır, adeta yatarlardı. Önlerinden geçerken aslında çok merhametli ve sakin biri olan babam birden değişir ve " kalkın ulan, devletin memuru geçiyor" diye hepsini ayağa dikerdi. Bir gün babama herkese karşı bu kadar merhametli ve anlayışlıyken, neden bu zavallılara bağırıp eziyet ettiğini sorduğumda. "Bak oğlum" dedi. " Bu memleleketin başının belasıdır bu tipler. Bunlar bütün gün Allah'a dua eder ama Allah'ı anlamaz, Allah'tan korkmazlar. Cumhuriyeti sevmezler. Bunları iyi tanı, çünkü ilerde başımıza en büyük tehlike bunlardan gelecek. Sen benim köylerde öğretmenlik yaparken neler çektiğimi bilmezsin" demişti.
Evet yıl 1952, simdi 2023
İste ben böyle bir babanın oğluyum.
Yaşasın Cumhuriyet, kutlu olsun yüzüncü yıl hepinize. Allah babamın da atamızın da mekanını cennet etsin.
