Yav, yazmayayım diyorum, canlarım üzülmesin diyorum, ama kaç kaç nereye kadar haa?

Evet maalesef ölümden acıdır yalnız ölmek. Çünkü yalnızken defalarca ölür İnsan.

Eşimin vefatından sonra üç koca yıl yalnız, yapayalnız yaşadığım o büyük sevgi ve emek vererek yaptığımız kocaman evimizde keç kez ölümü düşündüm, provalar yaptım, kendi cenaze törenimi izledim, duygulandım ağladım, öldüm, öldüm dirildim bilemezsiniz.

Şu yaşadığımız günlerde bırakın ölümden korkmayı, öldükten sonra ne olacak korkusuyla yaşıyoruz. Evet tabi ölümden korkuyoruz ama şimdi de ölürsem ne olacak? Kaygısıyla yaşamaya başladık.

Bu korona belası iyice yayılırsa cenazeme kim sahip çıkacak?Kim kaldıracak? Nereye gömecekler, veya atacaklar? Kim gelecek? Gelenler ne hissedecekler? İşte böyle bir sürü soru geliyor insanın aklına.

İnsanlar zaten yalnızdı, daha da yalnızlaştılar.

Bir de ölenin arkasından " onu çok arayacağız" lafını ederler. Bu lafa o kadar sinir olur, kızarım ki. " yaşarken arasaydınız, lan ibneler, adam öldükten bir hafta sonra haberiniz oldu" demek gelir içimden.

Laylon şeyhiniz olarak diyorum ki; Sahip çıkalım birbirimize şu Korona günlerinde. Bakın ölsekte kurtulamıyoruz, o zaman yaşama sarılmak daha bilgece. Don't you think so? ( efendim yazılarımı okumaya çalışan yabancı okurlarım olduğundan ara sıra onlara yardım etmek zorundayıp, sevaptır).

O zaman maskemizi takalım, ellerimizi yıkayalım, mesafemizi koruyalım ama bokunu çıkarmayalım. Ölüm korkusunu bir kenara atıp, inadına yaşayalım, sevelim, sevişelim, aşık olalım, rakı balık yapalım AMK. Tedbiri elden bırakmadan. Koronadan kaçalım ama deprasyona gireceğimize Korona ile yaşamayı öğrenelim. Bir "don't you think so" daha.

Gabriel Garcia Marquez'in Kolera Günlerin de Aşk" kitabında yazdıklarına taş çıkaralım.

Korkunun ecele faydası yok.

Ne dersiniz?

Ben varım.

Beni seven arkamdan gelsin

Sanaldan öpüyorum o zaman