Yıl 2014…

Ülke karanlık günlerden geçiyor.
Şehit haberleri neredeyse her sabah güne uyanma nedenimiz olmuş.
Terör, dağlardan şehir merkezlerine inmiş.
Her yeni gün bir ocağa ateş düşüyor, bir anne daha evlatsız kalıyor.
Türkiye, umutla umutsuzluk arasında ince bir ipte yürürken…

Biz de o atmosferin tam içindeydik.
Marmaris’in 105 Sokak’ında, Gündem Gazetesi’nin ofisinde oturuyorduk.
Yanımda dostum, gazeteci Ender Türkkan.
Çayın demiyle, gündemin yükünü karıştırıyoruz.
Kalbimiz ağır, yüreğimiz yorgun.

Yaklaşıyordu 23 Nisan…
Ama ülke, baharı unutan bir kış gibiydi.
İçimde dönüp duran bir his:
"Bu karanlık tabloya bir ışık olmalı… Umudu hatırlatmalı…"

Tam o sırada, kapı aralandı.
Yüzü gülümseyen, gözlerinde çocuk kalmış bir adam girdi içeriye:
Emekli terzi Salih Yazgan.
Mahallenin sevilen abisi, 105 Sokak’ın delikanlı ruhu.
Onun terzi dükkanı bizim gazete ofisinin komşusuydu zaten.

Söz ağzımdan düşünmeden çıktı:
“Salih Abi, bu sokağı 23 Nisan’da bayraklarla donatalım…”

Dedim ama, açıkçası nasıl olur, ne olur bilmiyordum.
Ama Salih Abi farklıydı.
Sözü yüreğine kazıyan, lafla değil işle konuşan bir adamdı.

Ertesi sabah, gün daha doğmadan gördüm onu:
Elinde bayraklarla sokak sokak, esnaf esnaf dolaşıyor.
Kimi onu yaşlı gözlerle, kimi alkışlarla karşıladı.
Ama herkes bir noktada birleşti:
"Bu çağrıya kulak verilmeli."

Ve birkaç gün içinde…
105 Sokak, kırmızı beyaza boyandı.
Camlar, balkonlar, dükkânlar bayraklarla donatıldı.
Atatürk posterleri, 23 Nisan afişleri her köşeye asıldı.
Bir anda sokak, Marmaris’in değil, Türkiye’nin gündemine oturdu.

Ender Türkkan, bu anlamlı girişimi yaygın medyaya taşıdı.

Bizim için Gündem Gazetesi'nde manşet olması yetmişti belki ama…
Ertesi gün Hürriyet, Posta, Milliyet, Akşam…
FOX TV ekranlarında “Gündem Gazetesi’nin manşeti” ses oldu.
Bir anda Marmaris’in 105 Sokağı, umut oldu, direnç oldu, bayram oldu.

Ve en güzeli neydi biliyor musunuz?
Sokakta çocuk sesleri yankılanmaya başladı.
O yıllardır unutulan neşe geri döndü.
Anne babalar gözyaşlarını saklayamadı.
Çünkü bu defa gerçekten bir bayram yaşanıyordu.

O günden sonra, 105 Sokak için bir gelenek doğdu.
Ve o geleneğin adı bir kişiyle özdeşleşti:
Salih Yazgan.

Yıllar geçti…
Salih Abi bugün 76 yaşında.
Selimiye’ye yerleşti ama eli boş gitmedi.
Yanında çuvallar dolusu bayrak, poster ve coşku götürdü.
Selimiye Meydanı, 19 Mayıs’ta bayram alanına döndü.
Tatilciler şaşkındı, Selimiyeliler gururlu.
Orman yangınlarına karşı pankartlar astı.
Sığla Plajı’nda temizlik yaptı.
Bugün o kıyılar tertemizse, Salih Abi’nin nasırlı ellerinin izidir.

Ama 105 Sokak onu unutmadı.
Çocuklar hiç unutmadı.
Telefonlar, mesajlar:
"Dede ne olur geri gel…"

Ve geldi.
“23 Nisan Dede” geri döndü.
Sokak yeniden çocuk sesiyle şenlendi.
Bayram, yine bayram oldu.

Kendi maaşıyla binlerce bayrak alıyor…
Poster bastırıyor…
Sadece mahalleyi değil, çocukların kalbini süslüyor.
Bayrağı direğe değil, yüreklere asıyor.

O bir öğretmen değil ama binlerce çocuğa vatan sevgisi öğretti.
O bir siyasetçi değil ama herkesi birleştirdi.
O bir sanatçı değil ama yüreklere en güzel tabloyu çizdi:
Kırmızı beyaz bir bayram.

Bugün 105 Sokağın bayram geleneğinde 13. yıl…
Ve bu geleneğin merkezinde bir adam var:
Salih Yazgan.
Bizim “Terzi Salih Abi”miz.
Çocukların dilinde ise tek bir isimle anılıyor:
“23 Nisan Dede.”

Evet…
Salih Yazgan’ı tarih yazar.
Ama o tarih kitaplara değil, çocukların gözlerine yazılır.
Bayrakların dalgalanışında, halkın duasında yaşar.

Ve o tarih,
Bu milletin yüreğinde,
Al bayrak gibi gururla dalgalanır…

Sen çok yaşa Salih Yazgan…

Allah’a emanet olunuz...