İnsan ölümle burun buruna geldiğinde  der ki

            ‘’hayatım bir film şeridi gibi gözümün önünden geçti’’

            Acaba koskaca bir hayat bir  iki dakikaya, hatta beş on saniyeye nasıl sığar? İnsan bu film şeridinde neleri görür. Unutamadığımız anılar mı gelir aklımıza, yoksa sevdiklerimizin yüzü mü? Belki de nefret ettiklerimizin hayali gelir  kim bilir?

            İnsan kendisinden razıysa mutlaka son anında tebessüm eder. Kötülük yapmamışsa, kimseyle helalleşmesi gerekmiyorsa kendinden razı olur. Asıl önemli olan Yaradan razı olacak mı?

            İnsan son anında yaptığı kötülükleri, sebep olduğu acıları düşünüyorsa o film şeridinde herhalde pişmanlıklarını görür, hakkını yediklerini, sebep olduklarını ,mutsuz ettiklerini düşünür.

          Ve insanın mayasında hainlik vardır. Çoğu insan düştüğü kötü durumdan ,yaptığı kötülükten kaderini suçlar. Hatta ‘’Allah istemeseydi hiçbir şey olmazdı’’diyerek kendini rahatlatmaya çalışır. Kendini aklamaya çalışır.

            Acaba Reyhanlı’da bombayı kuranlar son anları geldiğinde ,Reyhanlı’yı düşünürler mi?

         Mesela Sisi öldürdüğü insanları düşünür mü ömrünün son anında?

        Ya da  Abdullah Cömert’in, Ali İsmail’in katilleri vicdan azabı çekiyor mudur?

        Acaba katiller de kendi içlerini rahatlatmak için

            ‘’ben öldürdüm ama canı veren de alan da Allah’tır, Allah istemeseydi elim ayağıma dolaşırdı bu cinayeti işleyemezdim’’ mi derler.

            Bence derler. Söylediği yalana zamanla kendisi de alışır insan. Allah’ı  yanılttığını sanır farkında olmadan, öyle bir inanır ki kendi yalanlarına yalanla gerçeği ayırt edemez olur.

            Yaşayacağınız en büyük vicdan azabının, kullandığınız deodarantın ozon tabakasını delmesi kadar olması dilerim.