Geçtiğimiz günlerde gazetemizin patronu,muhabiri,neferi kısacası herşeyi olan Temel Irmak ciddi bir trafik kazası geçirdi. Şükürler olsun ki Allah onu sevenlerine bağışladı. Ölümle hayat arasındaki o ince çizgide yaşama geri döndü. Bu kazadan sonra düşündüm . Temel’i kaybetseydik Marmaris önemli bir değerini kaybetmiş olacaktı. Bazı insanlar vardır,yaşadığı yerde önemli bir boşluğu doldurur. O insan olmadı mı o yerin tadı tuzu kalmaz,yavan bir yer olur. Temel de Marmaris için böyle bir insan. İnsanlar bir şeyin değerini ancak onu kaybettiklerinde anlıyorlar. Barış Manço öldüğünde nerdeyse tüm Türkiye yas tutmuştu. Oysaki Barış Manço yaşarken ,Tarkan ,İbrahim Tatlıses ve saire sanatçılar daha popülerdi. Ama popüler olmakla sevilmek aynı şeyler değil. Meğer biz ülke olarak Barış Manço’yu ne kadar seviyormuşuz.Bunu ancak o ölünce anladık. Dünya hayatı yalan diyenler boşuna demiyorlar.Düşünsenize çocukluğunuzu sanki bir masal gibi ,hatta çoğu hatırayı unutmuşsunuz bile.Sanki sisli bir perdenin arkasında kalmış hepsi. O kadar geriye gitmeye gerek yok. Bir önceki yıl bugün ne yaptığınızı kolay kolay hatırlayabilir misiniz? Hangi ruh halindeydiniz?Keyifli miydiniz?,moraliniz bozuk muydu? O gün vaktinizi nasıl geçirmiştiniz.Bırakın geçen seneyi dün bile bir hayal değil mi bugün için? Sanki insan oğlu hergün her saat ayrı bir benliğe bürünüyor. Çocukken ki,geçen yıl ki ya da dünkü insan sanki siz değildiniz de bir başkasıydı değil mi? Hayatın akan bir nehrin suları gibi hiç durmadığını kendimizi ve çevremizi değiştirdiğini Yunan filozof Heraklitus ne güzel tarif etmiş. ‘’Bir nehirde iki kere yıkanamazsın’’ Yaşadığınız her anın kıymetini bilmeniz ve unutulmayacak kadar güzel anılarınızın çok olması dileğiyle.