Dışarıda koca bir dünya var ama gidecek yerim yok. Dışarıda yüzlerce, binlerce insan var ama konuşacağım  kimsem
yok. 

Buna "yalnızlık" adını takmışsınız. 

Bence beceriksizlik. Millet olarak hep kendi suçumuzu yükleyecek bir şeyler buluruz ya. Kabiliyetsizlik, tembellik de diyebilirsiniz. 

Beklentiler, beklentiler, beklentiler. Ne verirsen onu alırsın. Ne ekersen onu biçersin. Hayattan ne beklediğine  hayata ne verdiğine bağlı mutluluğunda, mutsuzluğunda. 

Bence "ayyy ne kadar yalnızım" diye ağlayacağınıza  ne verdim ki ne istiyorum" sorusunu sık sık sorun kendinize. 

Bizim ellerde bir laf vardır" ne sıçtın avucuma ki  ne süreyim yüzüne" derler Anadolu da eskiler. 

Rahmetlik anacığım yaşasaydı" hay yalnızlık kadar başınıza taş düşsün" derdi. 

Derdi valla.