Türkiye’de yaşayıp da karamsar olmamak elde değil.

Teknolojinin sınır tanımadığı bir çağda yaşıyoruz. Hayatımızın kolaylaşmasını bekliyoruz.Hayatın ucuzlamasını bekliyoruz. Ama görüyoruz ki ucuzlayan sadece insan hayatı.

İnsan hayatı dışında her şey zamlanıyor. Benzin,elektrik,su ,vergi ,ekmek ve düşünebileceğiniz her şey.

Bu devirde teröre, savaşa, trafik kazasına, depreme kurban gitmeden.Amansız bir hastalığa, trafik kazasına, gaspa ve tecavüze uğramadan ölebilmek. İleri bir yaşta, yatağında huzurla ölümü karşılamak da bir nimet artık.

Dünyanın çivisi çıkmış. Artık kimse çocuklarına iyiniyetli olmayı öğretmiyor.İyilik yap denize at derlerdi eskiden.Şimdi ise iyilik yapmak insanın kendisine yapabileceği bir kötülük sanki.

Birbirimize güvenmeyi unuttuk. Komşumuza güvenmeyi, sevdiğimiz insanlara inanmayı unuttuk.

Tek yaptığımız herkesi sorgulamak. Çevremizdeki insanları, televizyondaki insanları.

Ayıpları kapatmayı unuttuk. Hazreti Mevlana demişti ki bize ‘’başkalarının kusurlarına gece gibi ol, kendi kusurlarına gündüz gibi’’

Oysa bizler tam tersini yapıyoruz şimdi.

Herkes birbirinin açığını kolluyor.

Yakınımız bile olsa bir insanın dara düşmesinden, zor durumda kalmasından hunharca bir zevk alıyoruz.

Oysaki ülkemiz Sovyet Rusya’sı gibi değil çok şükür.Son on yılda din özgürlüğümüz arttı. Ülkemiz muhafazakar bir ülke oldu. Artık kimse eşi türbanlı diye fişlenmiyor. Devlet memurları bir ara cumaya bile korka korka giderlerdi. Şimdi ise tam bir din ve vicdan özgürlüğü var.

Dindarlığımız artmasına rağmen suç oranları azalmıyor. Toplumsal bir cinnetin kıyılarındayız şu an.

Oysaki bizim Peygamberimiz (SAV) ‘’kendi için istediğini bir başkası için de istemedikçe gerçek bir mümin sayılmazsın’’ dememiş miydi?

Biz ne yapıyoruz?

Her şeyi kendimiz için istiyoruz.

Bizim beş kuruşluk menfaatimiz zedelenmesin de başkaları batsın. Hatta ölsün. Umrumuzda değil.

Dünya yıkılsa umrumuzda değil.

Başkalarının felaketlerine gülüp geçiyoruz.

Başka insanların kıyametleri bizim için dedikodu malzemesi.

Bu dünya dünyalıktan çıkmış. Bir tımarhanedeyiz sanki.