Ortalık sakinleşince, el ayak çekilince, sohbetlerin sonu gelince senden bana kalan tüm zerrelerin cüretkar bir şekilde dışarıya çıkması yeni bir savaşa hazırlıyor beni… Ve bu savaşın mağlubu olduğumu öyle güzel anlatıyorlar ki.Sen kararsız kaldığım en güzel çelişkim, insanın kanayan yarasını da sevmesini öğreten en acı gerçeğim oldun.Ve ben aşkın en güzel haliyle biliyorum seni.Bu aşktan firar etmek de, kaçmak da kendine ihanet olur bunu da bilirim.Bilirim de öylece gülümserim...

İnsan önce kendini sevmeliymiş. Kendi içinde yaşayanla yetinmeyi öğrenmeliymiş. Hırpalandıkça her daim güçleniyormuş insan. Yapabileceği her şeyi tek başına yapmak isteyen insanlar, bazen hatırı sayılır hamleler yapmak ister. Yoktan var etmek ne demek onu da iyi bilir… Sevdiğinin muhteşem yokluğu dışında hiçbir şey onu yıldırmaya güç yetiremez! Deniz dalgası gibi köpürüp yükselse de, kıyısına usulca ulaşmayı da öğrenir nihayetinde.

Acıdan, özlemekten may-hoş olmanın da bu kadar güzel olabileceği aklına gelir mi insanın? Üstü, başı hasret kokar mı? Virgüller biter mi insanın sözlerin de? Bitermis!!. Kendi yarattığın cennetinde hep üç nokta kullanmak istermişsin …Mevlana’ nın dediği gibi “Düşmem dersin düşersin, şaşmam dersin şaşarsın, en garibi de budur ya; öldüm der durur yine de yaşarsın”…