70 yaşında, beyaz saçlarından oldukça memnun, gülmeyi pek sevmeyen, kendince hayata karşı kalın duvarlar örmüş bir kadındı. Kocası bundan tam 40 sene önce hayatından çıkıp gitmişti. Buz kesmişti yüzü, elleri hem de seven yüreği...

Severek evlenmişlerdi. Aynı mahallenin en güzel gençleriydi onlar. Çok güzel bakıyordu adam. Bakarken ince bir tül gibi okşuyordu yüzünü Cemile'nin. Bir çift kömür göz yıldırım düşmesiyle eş değerdi.

Bedeni gitmişti ama duvarda asılı duran siyah beyaz fotoğraf onu hiç terk etmemişti. Her gece dakikalarca bakar kendince hesap sorardı.

"Neden gittin?
Acelen neydi?
"Biliyor musun? Senden sonra hiçbir şey kesmedi beni.
Suratımdan düşen bin parça!
Sabah işe gitmeden önce içtiğimiz bir bardak çay vardı ya? İşte o boş bardak kırıldı senin ardından. Nedenini anlamamış hayra yormuştum. 
Dağılan her cam parçası gidişinin habercisiymiş.
İşte cam parçaları gibi darmağanığım o günden beri. 
Senden sonra ölümü bekleyen ağır bir hasta gibiyim..!

Çok özlüyordu sıcağıyla sarıp sarmalayan güzel yüzünü. Soğuk havada ağzından çıkan buhar sis örtüsü yarattı. Yavaşça dağılan sis bulutuyla birlikte, dünyada küçüldü gözünde. Hayalleri de.. Kalbi de..!

Cemile küçük yaşta, babasının kocaman ellerinin, savunmasız bedenine inen darbelerine maruz kalmıştı. Her gün kendine şu soruyu soruyordu. 
"Babamın elleri neden bu kadar büyük? 
Terlikle vurduğu zaman ise canı iki kat acıyordu. Terlikte çok büyüktü. Biraz para biriktirip babasına altı yumuşak bir terlik almayı düşünüyordu. Böylece canı daha az acıyacaktı.
Arada annesi de cimdik atardı ama, babasının elleri daha büyüktü...