Bahçede beklerken içeriden gelen sesler ürkütüyordu onu. Havada çoğalan yağmur bulutları gelen sesi bastırırcasına ihtişamla çakıyordu yüzüne. Korkmak ve acı çekmek arasında gidip geliyordu. Savunmasız bedenine inat güçlü görünmeye çalışsa da 6 yaşındaydı neticede. 

 

Küçük ellerinin sadece havanın soğukluğundan üşümediğini hissetti birden. Yağmurun her damlası sanki ona dokunmak için işbirliği yapmıştı. Ya da onu avutuyordu. Sabah uyandığında güneş içini ısıtmıştı oysa.. Tüm gün sokakta oynadığı ayakları yorulmuş dinlenmek istiyordu. Korunmaya ihtiyacı olan küçük bedenini kocaman ruhuna sarıp sarmaladı, duvarın bir köşesine sinerek yağmurun dinmesini bekledi. 

 

Ağlamak istiyordu ağlayamıyordu...

Sanki suçluymuş gibi seğirttiği köşesinden kımıldayamıyordu bir türlü. 

Her zaman gördüğü komşu teyzelerin o an yabancı gelen yüzlerine baktı. Bir hamlede koşup  anneciğine sarılmak istedi. Onun sıcaklığına en çok ihtiyaç duyduğu anlardan birini yaşıyordu. Oturduğu yerden küçük bedenini kimselere görünmemeye çalışarak yerinden kaldırdı. Koşar adımlarla annesinin yanına ait olduğu kollara sığınmak için dış kapıdan avluya girdi. Ev kapısı ve bahçe kapısı arasındaki kısa mesafe gözünde hiç bu kadar büyümemiş bu kadar uzun gelmemişti. Kapıdan içeriye girdi.

 

Anlam veremediği ilk bakışlar ve mırıltılar komşu kadınlardan geliyordu. Babasının çaresiz bakışları birşeylerin yolunda gitmediğini söylüyordu. Israrla gözleri annesini aradı. Lapiska saçlı annesini her zaman oturduğu koltukta göremedi..!

Kocaman bir umutla annesini her aradığında bulduğu mutfağa yöneldi. Şarkılar mırıldanarak yemekler yaptığı mutfakta da yoktu...

Tıpkı kozasından çıkarken acı çeken bir ipekböceği gibi hissetti. Sustu çocuk... Tek bir soru bile sormadan sadece sustu..! Küçük dudakları, sözleri, bakışları herşey sustu...