Yıllar önce, pırıl pırıl güneşli, ama çok soğuk bir kış gününde, rüzgar geçirmez, korumalı özel çeketimi, pantolonumu giyindim. Özel çizmelerimi geçirdim ayaklarıma. Eldivenlerimi ve kaskımı taktım. Atladım Yamaha 850 motorcuğuma, ver elini Datça Yarımadası.

Datça, Mesudiye, Palamutbükü, Kayaköy, bir güzel dolaştım. Palamutbükü'nde bir kadeh rakı içtim balık yedim. Yolumun üstünde güzelliğine doyamadığım yerlerde durup fotoğraflar çektim. Sonunda akşam üzeri Marmaris'e döndüm.

Tam Marmaris Belediye Binasının önünden geçerken yanımda bir motorsiklet peyda oldu. Başımı çevirdim koca bir motor ve o motora çok yakışmış dev gibi bir adam. Bir an heybetli atlar üzerindeki heybetli orta çağ sovelyelerini anımsadım. Ama bu motorsikletli bir polisti gördüğüm.

Kafasıyla sağa çek işareti yaptı. Allah Allah her şeyim tamam kaskım var, neden sağa çekiyorumki diye düşündüm. Ama emre uydum. Sağa çektim durdum. Motorsikletimden indim. O da indi karşıma geçti. Kaskını çıkardı. Kocaman gözlü, geniş çeneli, esmer, kıca saçlı sert bakışlı, otuzlu yaşlarda bir film artisti kadar yakışıklı bir adam.

"Ver kaskını" dedi, verdim. Kasķı evirdi çevirdi dikkatle inceledi. Sonra yüzüme baktı." Kaç para verdin bu kaska" diye sordu, söyledim kaç para verdiğimi. "Amma kazık yemissin haaa" dedi.

Marmaris"te bir efsane olan polis memuru "Kamyoncu" lakaplı Mehmet kardeşimle böyle tanıştık. Kamyoncu lakabı trafiği tıkayıp külhanbeylik yapan minibüslere ceza kestiğinde minibüs söförlerinden birinin"Kamyon gibi bir adam geldi herkese ceza kesiyor"feryadı yüzünden üstüne yapışmış kalmış Elazığ'lı Mehmet kardeşimin.

Dostluğumuz yıllarca sürdü. O kendi motorunun üstünde ben kendiminkin de defalarca karşılaştık gülümsedik selam verdik birbirimize. Bazen beni kasksız gördü işaret parmağını salladı. Fethiye'ye tayin oldu. Muğla'ya gitti. Bodrum'da görev yaptı ama sonunda Marmaris"e döndü. Çünkü kamyoncu Marmaris'i Marmaris'te onu sevdi.

Nerede karşılaştıysak insanlara beni işaret edip hep övdü. "Abim şu kasabanın en güzel, en iyi motorcusudur" dedi. İkimiz de motorsikletlerimize, ikimizin motorsikleti de bize yakışırdı. Bunu Marmarisliler çok iyi bilirler.

Sonun da Kamyoncu, Mehmet kardeşimiz 48 yaşında emekli oldu ve eşiyle birlikte Armutalan" da"MEZE HAN" isimli çok şirin bir lokanta açtı. Mezeler ev yapımı enfes. Bir kuzu ciğeri yapıyor adeta insanın ağzında eriyor. Haftanın bazı günleri müzik var. Mutfak göz önünde. Her taraf pırıl pırıl. Her fırsatta uğruyoruz. Mehmet burada da frofesyonelliğini sergiliyor. Misafirleri ile birebir ilgileniyor, onları mutlu etmek için adeta çırpınıyor. Menu güzel, fiyatlar makul, hesaplı, çok seveceksiniz Meze Han'ı.

Ama her uğradığımda Meze Han'a, geçiyoruz karşılıklı Mehmet ile elimizde birer kadeh rakı, birbirimizin gözlerinin içine bakıyoruz. Çünkü ikimiz de Motorsikletlerimizi, Motorsikletli günlerimizi, o heyecanı, o yüzümüzü okşayan, bağrımıza dolan rüzgarı çoook çook özlüyoruz.