İnsan bir kez doğuyor, bir kez de ölüyor. 

Doğumla ölüm arasında geçen zamana hayat veya ömür diyoruz. Ömrümüz boyunca her boku yiyor, her günahı işliyor sonra " kader utansın" lafının arkasına sığınıyor, "ben bilmem kocam bilir" der gibi "Allah yazmış, o iyisini bilir" diyoruz. Ve suçu hiç suçu günahı olmayan Allah'ın üstüne atıyoruz.

Allah insana gerekeni verir sonra da salar, serbest bırakır yani kararları biz veririz biiiiz lan biiiiz. Allah'ı karıştırmayın.

Gülecekseniz kahkaha atarak gülün, ağlayacaksanız zırıl zırıl ağlayın. Ben böyle yaşadım, böyle yaşıyorum. Sizler benim güldüğüm zamanların da, ağladığım zamanların da şahidisiniz, bilirsiniz.

Gülmek için gülmeyin ağlamak için ağlamayın, içinizden gelsin, içinizden geleni yapın. Sahte gülücükler, sahte gözyaşları sizi sadece bir sahtekar yapacak ve bunu en iyi siz bileceksiniz. 

Bir de hiç sevmediğim" Allah'ın gönlüne güç varır" lafı vardır, her haltı karıştırdıktan sonra denir genellikle. Boyun bükülür, yüze olabilecek en masum ifade yerleştirilir.

Sanki Allah görmüyor, anlamıyor.

Aslında bizim cenaze namazımız kılınmaz biliyor musunuz?  Sizden değil bizden bahsediyorum hemen yüzünüz ekşimesin. Biliyorum sizler harikasınız, mükemmelsiniz. Hadi kılınsın diyelim. Koro halinde bir " helal olsun" la bir yere varılmaaaz.

İnsan kadar nankör bir başka varlık var mı acaba yeryüzünde, gökyüzünde?

Bir de kedilere "nankör" derler utanmadan.

In summary; yani özet olarak adam olun adam. Adam olun ki Allah'da  sizi adam yerine koysun.

Dermişim...