Merhaba sevgili dostlar;

    Öyle kimseler vardır ki; kişiler üzerinde gerek maddi, gerek manevi baskı altında hakimiyet kurabildikleri zaman, eziyet etmekten bir an olsun çekinmezler ve hatta bu zevkle var olurlar. İhtiras sahibi kimselerdir bunlar.

    Kayıtsız itaat beklerler. Düşünmesin, işine baksın isterler. Azıcık başını kaldıracak olsan, bir fikir beyan edecek olsan ezerler. Daha da üstelersen, sistem dışı bırakılırsın.

    Öyle ya; mazluma fikir ne gerek...

    Peki, insanlar fikirden neden korkar?Neden

alışılagelmişin dışında bir şeye şiddetle karşı çıkar?

    Belki o da fark etmiştir bu fikrin doğruluğunu ve kendi yanlışı ortadadır belki. Bir tokat gibi çarpar suratına gerçekler ve korkar. Ama statüko herşeydir. Yoksa düzen bozulur.

    Var olan düzen içerisinde hasbelkader bir yer edinmiş, rahata ermiş olanlar için, eriştikleri statüyü kaybetme düşüncesi en büyük kabusdur.

     Yalanı gerçeğe büründüren yegane şey güçtür ve gücü daim kılan da zulüm.

    Zulüm bir alışkanlıktır.

    Her iki taraf için de kanıksanmış, hayatın olağan akışı olarak kabul edilmiştir. Kudret sahibi kuralları koyar, mazlum olan ona uyar. Sorgulanmaz, kanıksanır. Hatta zamanla örf olur, töre olur, kanun olur, normalleşir...

    Yaşamak bir zulümdür artık.

    Onu kudret sahibi yapan, senin zulme

kayıtsız kalmandır...

    İnsanın alamet-i farikası fikridir.

    Fikir düşünmektir, üretmektir. Fikir gelişmektir. Birey olmanın tescilidir... Fikir küllerin altında gizlenen bir kordur. Vakti gelince coşar, alevlenir.

    İşte bu yüzden korkar insanlar fikirden. Büyüğü, küçüğü güç sahibi herkes delicesine korkar, korktukça da zulüm artar....

    O sebeple kayıtsız kalmayın, fikir sahibi olun.

    Yalancı mıyım?