Önce sonu gelmez bir hayal kırıklığı yaşanır… yalanlar üzerine kurulu adını “aşk” koyduğumuz bir ilişki…gitmek ya da kalmak… kim kaybeder  ki? Kaybeden ne kalan ne de  giden. Kaybeden aşk!

Yitirilmiş güvenler arkasına gizlenmiş seneler. Yorgun düşmüş bir çift yürek buluşması…

Kendine bile itiraf edemezken yalnızlıktan sıkıldığını aradığını bulmak farkında olmadan. Ummadık bir zamanda karşına çıkıverir adını koyamadığın hisler…

İçinde, derinlerde bir yerlerde saklarsın önceleri. Kendinden sakınırsın. Endişeler yakanı bırakmaz olur ya o da diğerleri gibiyse düşüncesiyle. Yavaş yavaş güven duygusu elde edilir. Bu kural böyledir.

Gerçeklikle kurduğun ilişkilerin sonundasındır. Önce uzaktan izlersin onu uzaktan seversin. Sonra yaklaşırsın ona usulca sevdiğini söyleyemezsin de bir bakışın yettiği bir anı yaşarsın işte. Sonra sorarsın kendi kendine ne değişti acaba diye. Ne değişti bu kadar kısa bir sürede?

Kalp içten içe severken farkında olamıyor insan. Ve öyle bir buluşma oluyor ki sonunda kopamıyorsun sevdiğinden. “ilk”lerinin aşkını yaşıyorsun, ilk aşkını yaşıyorsun son olması umuduyla…