Balkonuma çıktım saat sabahın sekizi. Nasıl güzel bir Marmaris sabahı anlatamam. Ekim güneşi pırıl pırıl, yakmıyor. İnsanın içine doluyor. Ferahlık veriyor yaşama bağlıyor. Öyle güzeldir ki Ekim ayında Marmaris. Karşı tepelere bakıyorum, yemyeşil. Allahtan o lanet yangın buralara sıçramadı. Havayı içime çekiyorum misss.
Koltuğum özel, çiçeklerim açmış, atım bir kenarda dışarıyı seyrediyor. O kadar huzurluyum ki.
Üstüm çıplak. Kalp filmi çektirmek için göğsümü traş ettiğimden göğsüm sanki yolunmuş tavuk gibi duruyor bir türlü alışamıyorum. Bayağı bir zaman alacak herhalde diye düşünüyorum eski haline dönmesi.
.
Ve sağ elimi kalbimin üzerine koyuyorum. "Teşekkür ederim hala çarptığın için"
diyorum. "Çok yordum seni biliyorum" diyor özür diliyorum. "Bundan sonra seni sadece senin sevdiklerine vereceğim, benim sevdiklerime değil söz veriyorum, diyorum."
Neşeli neşeli çarpıyor kuyruk sallar gibi. Kayahan'ın " seni vermem ellere" şarkısını mırıldanıyorum. Biraz daha kuyruk sallıyor. " Bu kalp seni unutur mu" diyor. Bana sarıldığını hissediyorum.
" O kadar uyardım ki seni patron o kadar uyardım ki. Sızladım, çarptım, nefesini daralttım, yapma değmez, yanlış ata oynuyorsun, üzülme , içine atma dedim defalarca. Dinlemedin ki, duymadın ki. Neyse geçte olsa aklın başına geldi. Geçti artık ikimiz de biliyoruz artık biz ayrılamayız" diyor.
Saat hala sabahın sekizi.
Karşı tepeleri seyrediyoruz.
Kalbim ve ben.
Üzülmeden, eskiye dönmeden.
Geçmişi düşünmeden, öfkelenmeden.
