ADALET YÜREKLERE SU SERPMEDİKÇE ADALET DEĞİLDİR

Televizyonlarda yayımlanan belgesellerde hiçbir hayvanın başka bir hayvanı zevk için öldürdüğüne tanık oldunuz mu?

Ormanın en güçlü üyesi aslan hiç keyfi için kendinden güçsüz bir hayvanı mı öldürmüş müdür?

Hayvanlar insanlardan daha insaflıdır.

Bir yırtıcı bir ceylan sürüsüne dalsa bile onlardan sadece birini avlar. Karnını doyurabilecek kadar avlanır. Açgözlülük yapıp birden fazlasını avlamaya kalkmaz.

Zevk için avlanmak insana mahsustur.

Kan davası, namus cinayeti,sapıkça katliamlar insana özgüdür.

Yılan bile insanı görünce önce kaçar.Kaçacak bir yeri kalmazsa son çare olarak dişlerini gösterip saldırır.

Cem Garipoğlu, Münevver Karabulut’un başını kesip gövdesinden ayırıyor.

Buna vahşet demek bile hafif kalıyor.

Bir insan baka bir insanı nasıl böyle öldürebilir.

Bunu izah etmeye hiçbir kelime yetmez.

Ama bu cinayetin faili on üç yıl sonra aramıza dönecek.

Adaletin bu kadar yetersiz kalması bu cinayetten bile daha acı.

Adalet bu değil .

Adalet sadece kanunları uygulamak olamaz..

Adalet vicdanın sesine kulak vermektir.

Adalet kendini mağdurun yerine koyabilmektir.

Adalet önce insanların yüreğinde olması gereken bir duygudur.Doğuştan gelen bir duygu.

Bir avukatın yeri geldiğinde parayı elinin tersiyle itebilmesidir.

Bir hakimin yeri geldiğinde kanun kitabını fırlatıp atabilmesidir.

Adalet yüreklere su serpmedikçe adalet değildir.