Bir gün yolda yürürken rastladım O'na…

Kırmızı ışık yandığında…

Karşıdan karşıya geçecekken kırmızı ışık yandı ve bekledim…

Tam karşımdaydı…

Karşımda, hiç değişmemiş, aynı…

Telefonla konuşuyordu ve oldukça mutlu görünüyordu…

* * *

Beni fark edecek miydi acaba?

Ben fark ettiğime göre O da görürdü herhalde…

Ya fark etse bile tanımazdan gelirse, diye düşündüm…

Öyle anlaşmıştık bir zamanlar…

Nerede karşılaşırsak karşılaşalım tanımayalım birbirimizi, çok zorda kalmadığımız sürece de konuşmayalım, demiştik…

Bitmezdi başka türlü, buna inanıyorduk…

Bitirmenin yolu her ikimizin de kurallara uymasına bağlıydı…

Sebepler, sorunlar, mutsuz hayat oyunları, bir sürü şey…

Öyle karar almıştık…

Birbirimizi görmeyecektik ve herşey bitecekti…

Bu kadardı işte…

* * *

Onu izliyordum; zaman akmıyordu sanki…

Saatler geçmiş gibiydi…

Sonra ışık yeşile döndü ve insanlar yürümeye başladılar alelacele…

Ben öylece duruyordum…

Öylece…

Hiç kıpırdamadan…

Bana doğru ilerlemeye başladı…

Bir taraftan da telefonla konuşmaya devam ediyordu…

Yaklaştı, gözünün içine baktım…

Hiç umursamadı ve yanımdan geçti gitti…

Birkaç saniye başımı çevirip bakamadım arkasından…

Sonra…

Sonra dayanamadım ve baktım…

Gözden kaybolmaya başlamıştı…

Gözden…

Kayboldu…

* * *

O gece bir mesaj gönderdim…

Tüm cesaretimi topladım ve yaptım bunu!...

“Başardığına çok sevindim!” yazdım sadece…

Ve gönderdim…

Cevap gelmedi…

Bekledim ama gelmedi…

Şaşırmadım cevap gelmemesine ama bekledim işte yine de…

Sonra da sevindim az da olsa…

Sol elindeki alyansın hakkını verdiği için…

Seni karanlıklara bırakmak istemezdim,

Anılarımı solmuş çicekle süslemezdim,

Ardından acıtacak bir tek söz söylemezdim,

Ben hiç hak etmedim ki böyle unutuluşu!...*

*Tarkan – Sevdanın Son Vuruşu şarkısından…

Mayıs'10 // İstanbul

Dip Köşe: Tüm yazılarım için Facebook'taki “Kıvanç Koca Yazıları” sayfasını takip edebilirsiniz…

[email protected]

www.twitter.com/Kivanckoca