İlkler kenti İzmir’de, Nazım Hikmet’in ülkemizde ilk kez heykeli yapılmıştı. İlk kez de Nazım Hikmet’in adı bir zeytin ağacına verildi. Zeytinlik bir alanda kurulan Efes Koleji, İzmir’de bir geleneği başlattı. Ülkemize emeği geçmiş sanatçı ve bilim insanlarının adını ağaçlara veriyor. Okulun açılışını yapan yazar Muzaffer İzgü’nün adı da yine bir ağaca verilmişti.

İzmir Özel Efes Koleji, Vatan Şairi Nazım Hikmet 106. doğum gününde, okulda yapılan  etkinlikle anıldı. Okul salonunda yapılan “Nazım Hikmet  106 Yaşında” programa Gazeteci Şair Okan Yüksel, televizyon yapımcısı Engin Tatlıbal katıldı. Öğrencilere Nazım Hikmet belgeseli sunuldu. Öğrencilerin hazırladığı şiirler programa ayrı bir renk kattı. Günün önemli konuğu Okan Yüksel, öğrencilere Nazım Hikmet hakkında biyografik bilgiler sundu. Şairin şiirlerini de seslendiren Okan Yüksel, ilgiyle izlendi. Konuşmasında ”Nazım Hikmet, vatan, aşk şairidir. Ona daha önceleri vatan haini diyenler bile onun büyüklüğünü anlamışlardır. Şiirlerinden örnekler okuyarak kendilerini bağışlatmak istemişlerdir. Nazım Baba’nın aldığı hapis cezaları bile abartılarak verilmiştir. Günümüzde yargılansa ceza alacak bir suç işlememiştir. Kurtuluş Savaşımızı ondan güzel anlatan, Atatürk’ü onun kadar seven şair olacağını sanmıyorum. Nazım Baba’ya selam olsun!” dedi.

Nazım Hikmet’in adı, okulun bahçesindeki zeytin ağaçlarından birine verildi. Üzerinde “Vatan Şairi Nazım Hikmet” yazılı plaketi Okan Yüksel, şiirler eşliğinde ağaca çaktı.  Okul Müdürü Meral Ergün, Nazım Hikmet’i adına yaraşır bir biçimde anmaktan dolayı çok mutlu oldum, emeği geçenlere teşekkür ederim, dedi.

Nereden nereye, bir zamanlar bırakın şiirlerini okumayı, adını anmanın bile suç olduğu bir toplumduk. Şiirlerini okuyanlar, posterlerini asanlar aynı Nazım Hikmet gibi suçlanıyordu. Vatan haini, kolay ve ucuz bir suçlamaydı. Toplumda önyargıları yıkmak kolay olmadı. Bilim insanı Einstan’ın dediği söz ne denli doğruymuş: Önyargıları yok etmek, atomu yok etmekten daha zordur. Önyargısız olmak, öyle davranmaktan daha güzel ne olabilir ki… Biz eğitimciler, önyargılı olursak toplum çok çeker bundan. Meslek yaşantımda bundan sürekli kaçtım. Daha sınıfa girmeden bazı eğitimciler, öğrenciler hakkında fikir yürütürler. Şu öğrenci çok sorun, şöyle yaramaz, böyle saygısız! O bilgileri alan eğitimci arkadaşımız, sınıfa girer girmez, başlar o öğrenciye karşı cephe almaya. İşte o zaman da yara kangrene dönüşür… Ayıkla pirincin taşını.

Okan Yüksel, programı en güzel biçimde sunup şiirler okurken bunlar geldi aklıma. Bugün İzmir’de alnımız ak, başımız dik yürüyorsam bunun nedeni tek bir öğrencime önyargılı davranmadım. Bunun meyvesini yıllar sonra bile alabiliyor. Öğrencimle karşılaşınca karşılıklı olarak yüzümüzde güller açmasının nedeni bundan başka bir şey değildir. Üstelik o öğrenciler, hocam ben çok yaramazdım, ama bir siz bana çok iyi davranırdınız. Değer verirdiniz. Bu sözler bile yetmez mi önyargıların yanlışlığını anlatmaya.

Ülkemiz neler yaşamadı neler… Kitap yasakları, kaset yasakları, gazete yasakları, okulda kullanılan sözcük yasakları.  Bakanlıktan liste liste sözcükler gelirdi. Yanıt, olanak, olasılık daha nice sözcük kullanılmayacak. Neden yasak, o sözcükleri kullanmak. Dilekçe yazarız, müdür dilekçemizi almaz. Yanıt kullanmışsın hocam, müdüre bak müdüre. Özellikle 12 Eylül’den sonra bu olaylar günlük, ve de normal olaylardı.

Ataürk’ü, Ulusal Bağımsızlık Savaşımızı bu denli güzel anlatan bir Şair nasıl böyle suçlamayla karşılaşabilir… Nice yıllara Büyük Usta Nazım Hikmet…