Yolumu kaybettim adını bile bilmediğim sokaklarda. İzini, kokunu, seni aramakla geçti günlerim. Bulduğum sen miydin? Bilmiyorum.

Hayata olan tavrım ve bakışım değişti. Ben değiştim.

Kal deseler kalamıyorum, kalıbıma sığamıyorum artık. Durduğum alanı, baktığım pencereleri de özlemeye başladım. Sonunu göremediğim boşluğa bakıyorum sadece. Yeter! Dediklerinde daha çok yükseliyorum olumsuzluklara. Git! Deselerde kalıyorum bu anlamsızlığın içinde. Ne tarafımı dinlemeliyim gerçekten bilmiyorum.

Sevda diye kondurdular küçücük kalbime seni. Ben daha büyümemiştim ki.

Çocuk gibiydim. Saftım. Hiç bir şey incitmemişti bu kadar beni. Meğer ne güzelmişim. Yaş aldıkça çocuk olmak ne kadar da güzelmiş. Aşk büyütüyor, olgunlaştırıyor, tatmadıklarını tattırıyormuş insana, tamam artık anladım. Bu kadarı fazla değil mi? 

Geceleri “Allahım al artık içimden bu duyguyu!” demek ne zor. İçindekine ve içindeki duyguya da kıyamamak denen bir şey varmış. Yanında olmadığında özlemek, yanında seninle ilgilenmeyince bile kıskanmak denen şeyin adı ne ki? Ben bilemedim. Bazen mutlu eden, bazen kahreden bu şey neden olur ki? 

Hele ki, başkasına bakar gibi bakıyorsa! Sen başkasında olduğunu hissediyorsan, o bunu yok sayıyorsa ve sen sanki sana aitmiş gibi rol yapıyorsan hayata karşı! Aşk bunun neresinde? 

Git öyleyse gidebiliyorsan. Gitmek, kalmaktan daha ağır geliyorsa, kal o zaman! Bu ikilem bitirir insanı. Bittiğin yerde dur! Yaşa, gör! Tattığın tüm duyguları tecrübe edin. İçinde büyüttüklerimiz ileride küçücük bir hikaye olarak kalabilir. Ya da bir sevda filizlenecekse sonunda, sonsuz sayfaları onunlayken dileğin gibi doldur. 

Bu yolda kendinden ödün verme. Dik dur!

Kendini yalnız hissetme! Açık ol!

Kaybetmekten korkma! 

Kimsenin kalbini kırma!

Yolun nereye çıkarsa çıksın, kalbinde kimi taşırsan taşı, başkasına zarar verme. Onunda bir annenin evladı olduğunu sakın unutma..