Çok deli doluyduk, belki de yaramaz çocuk dediklerinden

çok uslu, çok efendi, sessiz ,sedasız bir çocuğun aramızda işi yoktu ki,
zaten muhallebi çocuğu derdik onlara.

Fenaydık yani, mahallemiz bizden sorulurdu yani, kimse mahallemizde bulunan bir kıza ,kadına yan gözle bakamazdı asla; karşısında bizleri bulurdu.
İçimizde gizli gizli sevdiklerimiz olsa da belli etmez gururumuza yedirmezdik.

Bir mahallenin çocuklarıydık biz, Türk,Kürt,Laz,Azeri ,Sünni ,Alevi, Çerkez,Ermeni hiç farketmezdi bize, hepimiz birer ben olarak ortaya çıkardık ve ‘büyük bir biz ‘grubu olurduk.

Sen necisin, o neci, bu neci diye sözleri hiç duymamıştık.
Kardeştik hep birlikte ve korumamız gereken bir mahallemiz vardı.
Bir ıslık yeterdi bir kaç dakika içinde bir araya gelmemize, okulu bile beraber asardık.
Bazen açım diyen bir arkadaşımız oldumu evden gizlice yemek götürürdük
ona vermek için,
Gerçi annelerimiz , babalarımız duysa ne olacaktı ki, belki de “al tencereyi götür çocuğum” diyeceklerdi; birbirlerine karşı böyle olduklarını görüyorduk cenazelerde, düğünlerde çünkü.
Olsun, biz kendimizi kahraman sayacaz ya ondan

Bazen birimizin bisikletini çalarlardı, uçurtamamızı kırarlardı, okul dönüşlerinde yolumuzu keserlerdi, dayak atarlardı ,.

Hep beraber üzülür,
Hep beraber düşünür,
Hep beraber ağlardık,

Cebimize verilmiş bir kaç lirayı paylaşırdık.
Keyifli değildi çünkü yalnız harcamak,
Birbirimize bakmak, gözlerimizdeki o tarifsiz mutluluğu görmek istiyorduk.

Ayrı takımları tutsak bile (! ) Milli Takım’da hep beraber seviniyorduk.
Üzerimizde elbisesinde yırtık ve yama görülmesin diye
hepimiz aynıyız, biriz bilinsin diye giysekte siyah önlüklerimizi
üzerindeki bembeyaz yakalıkla başka güzel oluyorduk sanki.

Çünkü biliyorduk ki hepimiz insanız ve bu dünyaya yaşamak için gelmiştik.

Biz birbirimizi çok seviyorduk,
Beraber mutluyduk,
1980′ lerin çocuklarıydık

Biz Cumhuriyet’in çocuklarıydık…

Sevgilerimle