Sevgili okurlar daha evvel de yazmıştım yaklaşık yedi aydır Gündem gazetemizde değişiklik yapmak için toplantılar yapıyoruz ve tartışıyoruz.
En önemli konulardan bir tanesi sabahları gazetenin erken dağıtılmasıydı, yedi ay sonra başardık sanıyorum. İnşallah devam eder.

Diğer önemli konu gazetenin kültür seviyesini yükseltmek. Bunu hala başaramadık ama uğraşıyoruz. Türk halkı okumuyor diyoruz ama ne verdiğimize hiç bakmıyoruz. Gazetenin okunacak gibi olması lazım, içinde palavra birkaç haber ve gerisi reklam olursa kimse okumaz. Mesela spor haberlerinin olması lazım, 70 milyonluk Türkiye süper ligle  yatıp kalkıyor. Ayrıca yerel gazetede ulusal haber olmaz diye bir şey yok, dünyanın her yerinde yerel gazetelerde ulusal haberlerde vardır ama sayısı azdır. Bir gazete sayfasında ne kadar az haber ve aktüalite olursa o kadar az okunur. Zaten gazeteyi okuyan kitlenin büyük çoğunluğu kültürlü kişiler, bunlar kendilerine hitab eden bir şey bulamayınca okumuyor, haklı da. Kültürsüz olan ise zaten gazeteyi daha eline bile almamış durumda.

Programlarımız arasında aylık nöbetçi eczane telefon ve adresi, kısa şekilde hatırlatma olarak geçmişte bugün yazısı, yemek tarifleri, biraz yüzleri güldürebilecek fıkralar ve bilmece vardı ama henüz hiçbirini hayata geçiremedik. Yerel seçimlerle ilgili Belediye Başkanları ve İlçe Başkanları ile toplantı şeklinde röportajlar da programımızda ancak Ramazan dolayısı ile geri bırakıldı.

Netice olarak sizlerde herhalde takip edersiniz bakalım bu değişiklikleri hayata geçirmek ne kadar sürecek.  Hani eskiden büyüklerimiz söylerdi, ''Yeni icatlar çıkarma'' derlerdi, demek bu söz bizlere o kadar tesir etmiş, değişim yapmak çok zor. Halbuki Tanrı dünyayı değişim için yaratmış, istesek te istemesek te insan dahil herşey değişiyor.

Birde size fıkra:

Ülkede kriz başlayınca iki genç Türk gazeteci atmışlar kendilerini yurtdışına... Bir iki hafta barlarda zaman geçirip, hayatın tadını çıkartmışlar. Sonra iş aramak için kapıları çalmaya başlamışlar. Bir gün, iki gün, bir hafta, iki derken, ümitleri iyice kırılmaya başlamış. O sırada bir ilanı görünce gözleri parlamış. 'Çiftlikte çalışacak işçi aranıyor.' Koşarak gitmişler. Çiftlik sahibi, tepeden tırnağa süzmüş bizimkileri, sonra ellerine birer kürek tutuşturmuş, büyükçe bir ahırın kapısına götürmüş. Günde üç öğün yemek, saati 5 Euro karşılığında, ahırdaki gübreyi, 50 metre ilerideki kuyuya taşımalarını istemiş.  Yatacak yer de vermiş. Umutsuzluktan umuda ulaşan bizim Genç Türkler bir haftalık işi iki günde bitirivermişler. Ahır pırıl pırıl olmuş. Çiftlik sahibi ağzı kulaklarında, bizimkilerin  çalışmalarından son derece memnun, çiftlikte sürekli iş önermiş. Bizimkiler, bir daha sokaklara düşmemek için kabul etmişler. Adam, bu sefer onları tavuk çiftliğine götürmüş. Makinenin başına gelmişler, anlatmış olayı. 'Düğmeye basın, yürüyen bant çalışmaya başlar. Önünüzde iki kutu var, irileri sağ taraftakine, küçükleri sol taraftakine koyup, kutuları bantlayıp, ait oldukları kolilere yerleştireceksiniz. İş bu kadar basit...', demiş ve gitmiş. Geçmişler bizimkiler birer tarafa basmışlar düğmeye, bant hareket etmiş, önlerine bir yumurta gelmiş, almışlar ellerine, bakmışlar, bakmışlar,  'iyi mi, kötü mü, büyük mü, küçük mü ? ' kavgaya başlamışlar. Bu arada bant akıyor ve tabii ki yumurtalar da, bandın ucundan çöp tenekesine düşüyor... Çiftlik sahibi tesadüfen gelmiş yanlarına. Bir bakmış ki onlarca yumurta boşa gidiyor, bizimkiler hala ellerinde bir yumurta kavga ediyor. Durdurmuş bandı, 'Ne yapıyorsunuz?' demiş kızgınlıkla.. Gençler şaşkın bakınca, 'Siz Türkiye'de ne iş yapıyordunuz?' diye sormuş. Bizimkiler; 'Gazeteciydik!' deyince, 'Belli' demiş adam, 'Mok atmayı çok iyi beceriyorsunuz ama, iyiyle kötüyü ayırt etmeyi bir türlü beceremiyorsunuz!!!'