Aynaya baktığında bütün hayatını görüyorsun, bunu bozma.

Kendime yakın gördüğüm şarkılar vardı, tekrar tekrar dinledim. Bazı cümleler vardı, tekrar tekrar okudum. Defalarca baktığım fotoğraflar vardı benim. Bilmem kaç bin defa başa sardığım filmler.. Anlamadığım için değildi bu tekrarlamalar. Fazla iyi anlatıyorlardı, fazla yakındılar. 

 

Kendine yakın olan her insan sever aynaları.. bende seviyorum aynadaki yüzümü , Baktığımda gördüğümü, bakıp da göremediğimi, bakıp da görmeyi istediğim herşey var  ‘kendi’aynamda.. 

 

Acaba ben mi anlatamıyorum diye türlü türlü yöntemler deneyip kendimi sürekli ispat etmeye çalıştığım ama sonunda zaten beni anlamak istemediğini ve asla da anlaşılmayacağımı fark ettiğim o an’lardaki hissettiğim bitkinlik.. Yoruyor insanı! 

 

Kırılgan noktalarımdan vurulmaktan, hayatımı özet geçip bana ders olduğundan bahsettiğim ne varsa üzerlerinden ince laflar yemekten, güven duygumun körelmesinden, iyi niyetlerimin katledilmesinden, Sevginin bile kurtaramayacağı sözleri işitmekten ve incinmemek için çaba sarfetmekten, gözüne sokulmaya çalışılsa da görmemeye çalışmaktan bıkıyor insan.

 

Yolun sonundaysa , yalnız kalan, kimseye ihtiyacı olmayan, güçlü ama hissiz biri haline dönüşüyorsunuz.Yolun sonuna varmak üzereyim sanırım. Karanlık korkutmuyor soğuk üşütmüyor böyle zamanlarda.. Bazen tüm yaşanılan o kaoslara rağmen sıyrılıp tutunduğunuz o mucize dal bile elinizde kalabiliyor. 

 

“yaşamayı sev” diyor kişisel bilişimciler..

 

yaşamayı sev, önce kendini severek başla. Kendi günahlarını, hatalarını bilerek, kabul ederek başla 

 

Çok haklılar ! 

 

Kendini hoş görmeyen, merhamet etmeyen bir kalp , başkasına nasıl edebilir ?

 

 Kendini kalbini iyiye yormayan biri , onun eş kalbini, eşini, sevdiğini, dostunu nasıl sevebilir ki? 

 

Tüm bunlar Kötü hissettirmez belki ama yaşamak daha da zorlaşır ve birçoğu gibi dümenini bulamaz insan.

 

İyi olmak için iyi hissetmek, güzel görmek için güzel bakmak gerekmez mi?

 

Kusur arayan gözler ve fesat dolu kalpleriniz olduğu sürece nasıl mutlu olacaksınız?

 

30’undan sonra kırılmaktan daha bir korkarız biz kadınlar! Ve sandığınız gibi asıl meselenin sadece aşk olmadığını gösterir bazılarına hayat. Yaşadıklarının sana sunduğu o tokatı yedikten sonra acısı günler sonra o gördüğün morlukla çıkar karşına, görünce değilde dokununca acıtır canını, hissedersin. 

 

Kendi içinde inkar ede ede unutmak, acının gitmesini ve bıraktığı o morarmanın geçmesini beklemek böyle bir şey.

 

Hayatı boyunca hiç zorluk çekmemiş (çektiyse bile hep en büyük dert onunmuş, en kötüsünü bir tek o yaşamış gibi kibirli) yeterince bedel ödememiş, sevmemiş , sevilmemiş bir insana “tüm olumsuzluklara rağmen yine de şükretmenin verdiği huzuru ve bunun değerini nasıl anlatabilirsiniz ki? 

 

Bir kez bile tükenmemiş ama hep tüketmişse, (ki tükettiğiniz herşey yerine çok zor koyuluyor) ,nefessiz bırakan kayıplar vermemiş,  en ağır sınavlardan geçmemiş, yeterince bedel ödememiş, çaresizliğine çare diye sabrıyla sınanmamış, mücadele etmesini bilmeyen, sevdiklerini kaybetmemiş bir insana, gösterdiğiniz değer, değersizdir. 

 

Sizi -sadece siz- olduğunuz için seven biri/birileri varsa kıymetini bilin.

 

Nuri Bilge Ceylan’ın çok sevdiğim bir sözü vardı; 

 

“Üstünü örttüğünüz birinin cenazesine katılmadan dünyayı anlayamazsınız.” 

 

diye. Çok etkilenmiştim.Rabbim sevdiklerimizin yokluğuyla sınamasın hiç birimizi.

 

Son olarak;

 

Ayna ya bakabilecek güce ve yüze sahipseniz eğer, buna şükredin ... zamanınız varken,

 

Ve... Hayat baktığımız aynaysa Ve orada tüm sevdikleriniz varsa . 

 

SAKIN BOZMAYIN.