Ne zordur bilseniz; en pahalı, çok pahalı, son trend, ünlü modacıların elinden çıkma özel dikim marka kıyafetlerle dost toplantılarına katılıp, ne kadar varlıklı ve üstün zevk sahibi biri olduğunuzun farkedilmemesi ve takdir edilmemesi... Sahte bir gülümseme ile kasıla kasıla, salına salına ortalıkta dolaşamamak ve hayır işlerine harcadığın *( Ve tabii sonra vergiden düştüğün) paraları, okuttuğun çocukları, ve *(sponsorlardan alıp) dağıttığın ayakkabı, kıyafet vs. anlatamamak. Hele ki o kadar özenip gittiğin davette olmadık biri ile pişti olmak *(Dar bir çevrede, kendisi ile aynı marka, aynı model ve aynı renk kıyafet ve aksesuara sahip biri ile karşılaşmak. Cemiyet hayatı için bir utanç ve komik durum sebebi), aman Allah korusun. *(Allah'ın da başka işi yok zaten, senin partide giyeceğin kıyafeti düşünüp seni koruyup kollayacak) "Kızılay dağıtmış gibi" ay, ne korkunç. Düşüncesi bile ürpertiyor insanı. Nereye kaçsan, hangi vazonun arkasına saklansan da yanana görünmesen. O kadar yol gitmişsin, bir
sürü marka mağaza gezmişsin Paris'te, bir o kadar da para saymışsın Hot Couturier diye, reva mı bu şimdi. Yazık, ne yazık. At çöpe gitsin artık, bilmem kaç bin Euro'luk kıyafet. Hayır, tanıdığın biri olsa, "Yeni moda akımı bu, sözleştik te giyindik" der milleti cahil yerine koymaya çalışır, geçiştirirsin. Ve hatta bu trajikomik durum ile cemiyet dergilerinde konu bile olursun. İnanmış gibi yaparlar, harikasın diye alkış tutarlar, ama kimse bu masala kanmaz. Bütün bir sezon hatta yıllar yılı konuşulur bu fiyasko "Hani filanca tarihte falancanın davetinde" diye başlar her zaman hikaye. Fiskos fiskos, dilden dile, aman Allah'ım rezil ederler adamı bunlar, Ya Rab'bi. Tövbe, Bismillah, Süphaneke dinimiz.
Hayır utanmaz bunlar; Gözgöze gelirsin yüzüne gülerler, arkanı dönersin yine fısır fısır seni çekiştirirler. Hala iki yıl önce aldığı arabaya biniyor, kocası sekreteri ile fingirdeşiyor. Bakmazlar kendi hallerine, boyası dökülmüş yalılarına, 25 metrelik ufacık tekneleri ile caka satar aşifteler, edepsizler, bir açık görmeye dursunlar. Fırsat geçti ya ellerine, konuşurlar... Nedir bu çektiğin senin, ah be yavrum. Ne büyük talihsizliktir bu, tok kardeşim benim.
Hep kızarsınız; "Tok, açın halinden anlamaz" dersiniz de, AÇ, TOKUN HALİNDEN ANLAR MI...
Kiminle konuşsun, kiminle detleşsin bu garibim. Arkadaşları, dostları bu konuyu o kadar hafife alıyorlar ki, derdini hiç kimseye anlatamıyor, anlattığı hiç kimse konunun ehemmiyetini kavrayamıyor. Oysa ki ne müşkül durumda...
Doğal çevresi dışındaki kimselere azıcık mızırdanacak olsa "Yahu, haline şükret" tepkisi ile karşılanıveriyor. Üstüne üstlük, doyumsuz, şımarık ve arsız biri olarak niteleniyor. O bakışlardaki maruz kalınan hayretle karışık küçümsemeye hangi insanın yüreği dayanır. Vicdanı sızlar be adamın. Gerçi, ne bilsinler onlar. Tabiatları farklı. Ayrı dünyanın insanları. Derdi başka, sorunları başka. O kadar yoksunlar ki, en küçük şeyle mutlu olabiliyorlar.
Verilen üç kuruş asgari ücretle açlık sınırında yaşamaya çalışan ne bilsin senin derdini, stresini. BÜYÜK BAŞIN BÜYÜK DERDİ OLUR VESSELAM, KÜÇÜK BAŞIN DERDİ YAŞAM.
Elbette anlamaz seni, ne zaman doydu ki... Bildiği tek tatil beldesi, köyü, giydiği en yenisi, bayramlık kıyafeti. Kolay mı çocuk okutmak, kira ödemek. Elektrik, doğal gaz, nohut, fasulye, neyle döner bu bütçe. Sineğin yağını hesaplarcasına, her ay başı yeni bir matematik teoremi çözer gibi. Okula gerek yok, senin bilmediğin yaşam koşulları en büyük
ekonomist yaptı onları. Kitabını yazarlar, Alim Allah. Sen ki koca holding sahibisin, milyon dolarlarla oynarsın, şu asgari ücretle bu fakirin ekonomi becerisine şaşar kalırsın.
E sen de haklısın tok kardeşim. "Kedi bir tarafını görmüş te ne büyük yaram var demiş" misali, derdin büyük canım benim.
Çevren kavramaz, diğerleri anlamaz, insan bunalıma girer Allah korusun.
SEN DOYMUŞSUN, FANTAZİ PEŞİNDE KOŞUYORSUN.
Pek tabii; Aç, tokun halinden anlamaz. Tok, açın halinden hiç anlamaz.
Yalancı mıyım?
