Sabah evraklar hazırlanmış, ver elini Muğla. Bir iki saat içinde anjiyo ve damar tıkalı. Stent takımı ve yine yoğun bakım. Hep telaş, koşuşturmalar. Bir görünüp bir kaybolan doktorlar. Talimatlar alan hemşireler. Ağrısı olanlar, biraz iyileşenler, muhabbet ihtiyacı… Ve gece daha çok hareket. Perdelerle ayrılmış bir koğuşta bu gece nasıl geçecek. Şöyle etraftan gelen seslere kulak vermeye başladım. Yanımdaki bir bayan sanki onsa sorular sorulmuşta kısık sesle cevap veriyor.

-10 yaşında evelendim yavrumm. Biz dağ yörüğüyüz, bi’yon tütün dedile gittik. Bi’yon pamuk dedile gittik. Bi’yon zeytin toplanacak dedile gittik. 4 çocuk büyüttüm şükür. 18 torunum vaa benim, şükür. Dağda giderkene benim goca at ürktüde düştüm. Belim sakattır a yavrum…

Sonra durdu,

-Müsadenizle bi’yon osuruveren gari.

-Zartt zurttttt…

Uyanan oldu heralde birkaç perde gerisinden.

-Hemşireee hemşireeee, ünleyevierin doktura, ağrılarım vaa benim.

-Biz bakarız amca, hemen ilacını yaparız.

-Doktor isteyon ben.

-Paramla değilmi? Aha bak bu mühür, n’oluyoru bu? 3 aylığım var benim. Hiç kimselere vermem koynumda bu benim. Bastımmı alırım gaymeleri, Çığır gelsin ben doktor isteyon. Benden para gaçıymaz.

***

Gayıp duruya oğlum bu.

-Senin ki kasıktan oldu amca fazla oynatma. Kum torbası var.

-Nasıl işecen?

-Sana ördek vereceğiz.

-Ördekle olmuyoru işte,

-O zaman sonda takarız merak etme.

Heralde uyudu ki, ve de sonda takıldığını unuttu. Birden kalktı. 

-Yetişiverin işiyonnn, ördekmidir nedir verin veriştirin. Çabuk verin gidip barı.

-Amca sende sonda var sal bişey olmaz.

-Nere gidip barı bu amanınnn bitiymaz. Daşmasın sakın. Bide irezil olmalayım.

Nihayet taburcu oldum. Yoğun bakım mı? Tiyatro mu? Yoksa yatağa bağlanmış pranga mahkumu mu? Yoksa herkesin söyleyipte dikkat etmediği (önce sağlık) mı?