1965-70 yılları. Yine bir yaz tatili. Uzunyalı’da, deniz bizim, il bizim, güneş bizim, her şey güzel her şey bizim. Arkadaşlarla denizin ve muhabbetin en güzelini yaşıyoruz. Bir ara gözümüz 15 günde bir ara limanımıza gelen yolcu ve yük taşıyan denizin tam ortasına demir atmış AKDENİZ vapuruna gözümüz ilişti.

-Yüzermiyiz ?

-Yakın göründüğüne bakma iskele hizasından uzak.

- Le oğlum gıramp girer ayağımıza !

- Ni korkuysunuz korkanlar gelmesi.

- Bak demedi demen orası uzak üşürsünüz valla !

Bütün bu sözlere rağmen en az altı arkadaş denize atladık. Yüz anam yüz, yüz babam yüz. Önce biraz yorulduk. Hızımız kesildi. Kurbağlama yüzmeye devam ettik. Az sonrada içimizden biri ;

-Dönelim mi?

-Sahille vapur aynı. vapura gidelim..

-Vapura varsak, sona nasıl dönecez ?

-Yolcu bırakmaya ufak motorlar geliyye unlarla döneriz.!

-Ya vapur kalkarsa pervane suyunda valla boğuluruz.

-U zamana kadar varırız le..

Üç kişi ayrıldı. Üç kişi kaldık. Artık üşümeye de başlamıştık. Enerjimiz bitmek üzereydi. İskele hizasını çoktan geçmiştik .Vapurun denizden görüntüsü heybetli bir hal almıştı. Ama bir türlü onun yolcu alan merdivenlerine ulaşamıyorduk. Yaklaştık ama çok yaklaştık. O sıra merdiyenlerin kaldırıldığını demirin  çekildiğini gördük. Pervane suyuna kapılırsak 'bittik! Durmadan bağırıyorduk. Ama vapurun iyice altında olduğumuzdan ne bizi duyan nede gören vardı.

O sıra kordondan şehri gezen ve ihtimal geç kalmış son yolcular Duran abinin teknesiyle vapur merdiyenlerine doğru ilerliyordu. Tekne içindekilerden karşıdan vapura doğru

-Bekleyin ...!! Yolcu var yolcu..!!! diye bağırıyorlardı. Vapur görevlileri onları

gördü.

O an üşümüş, yorulmuş, bitkin bizler son kulaçlarla ve avazımızın çıktığı kadar!

-Duran abiii!!! Duran abiii!!! bizi all!!! Ölüyüzzzz!!!

Kurtuluş, bu olsa gerek. Ümidimizin bittiği o an ve tekrar HAYAT… Duran abi yolcularını teslim ettikten sonra bize yanaştı. Üçümüz kamaraya motorun sıcaklığını duyabilmek için

sanki soba gibi ellerimizi uzattık. Solmuş yüzümüze, morarmış dudaklarımıza bakarak, hem gülüyor, hem de çok büyük bir işi başarmanın keyfini yaşıyorduk.