Ayda bir Manisa’daki fabrikamıza toplantıya gider, son İzmir İstanbul uçağı ile dönerdim.

-“Abi toplantıya beni de götür. Artık buradaki işleri satış müdürlerimizde yapabiliyor. Valla çok iyi yetiştiler. Bunlar başka şirkete genel müdür olur. Hem kontrol etmiş oluruz.”

-“Tamam Doğan bir deneyelim! Yalnız sen ilk uçakla git beni bekle ben ikinci uçakla geleyim. İkimiz akşam beraber döneriz fazla risk olmasın.”

-“Tamam abi. Ben biletleri hallettiririm.”

Manisa’da buluştuk. Çok verimli bir toplantı yaptık. Doğan çok sevinçliydi. Akşam Kordon’da yemeğimizi yedik. Artıları eksileri tekrar gözden geçirdik. Son uçağa yetiştik. Hava yağmurlu ama soğuk değildi. Rüzgarda epey vardı.

-“Abi yukarısı nasıldır acaba?”

-“Doğan istersen sen sabah uçağı ile gel. Sende biraz korku hissettim.”

-“Yok abi yok. Şimdi var ya çok çalıştık başardık. Herkes bizden bahsediyor. Hani nazar değmesin sana bana bir şey olmasın.”

-“Olmaz Doğan olmaz. Allah çalışanın yanındadır. Bizim hiç kimseye kötülüğümüz yok. Bak kaz dağlarından geçerken hava boşluğu oluyor. Ben ona alışığım.           

-“Tamam abi Bismillah.”

Uçak dolu. Zaten İzmir İstanbul indi bindi 45 dakika. O da ne tam Kaz Dağları üzerindeyiz, şimşekler sanki uçağımıza çakıyor. Bir fırtına bir yağmur. Gökte sandal gibiyiz. Doğan’ın rengi kaçtı. Kolumu tuttu. Muskasını çıkardı üç defa öptü başına koydu.

-“Abi abi sana dedim. Bu bize nazar. Dua et abi dua et.”

***

İstanbul’a geldiğimizde hala duada idik.