Marmaris’te herkes birbiri ile selamlaşır. Dargınlık kırgınlık pek olmaz. Bize “Dargınlıklar kırgınlıklar ıslak tülbent kuruyuncaya kadar geçer” diye öğretilmişti.

Çok nüktedan ve şakacı kişilerimiz vardı.

Çağatay; şen şakrak gevezelik ve muziplik onunla var. Sevilen her topluma girebilen bir kişiliğe sahip.

Cemil; zeki, ağırbaşlı, sakin. Neşeli insanlardan ve ortamlardan hoşlanan abimiz.

Celal bey; 1.90 boyunda sadece yüzüne bakarsanız, Karadeniz’li dersiniz. Şen, işini  iyi yapan ve sevilen turizm müdürümüz.

Elektrik santralında görev yapan Çağatay, maliyeden emekli Cemil ve turizmci Celal iyi arkadaştılar.

Akşamüstü, ikindiden önce Mehmet kahvesinin önünü toz kalkmasın diye sulamış, masaları sandalyeleri düzenlemiş mis gibi çaylar demlemiş, müşterilerini bekliyordu.

Bir kaç masa şimdiden dolmuş, hafiften denizden gelen rüzgar, öğle sıcağından sonra insanların yüzünde ferahlık yaratıyordu.

O an bir sela sesi…

-Essela …tüvessela….

-Kim vefat etmiş acaba ?..

-Gürültü olmasın beyler duyamıyoruzz..

-İlçemizin Turizm müdürü Celal…..Allah’ın rahmetine kavuşmuştur. Allah rahmet eylesin.

Cenazesi eski camide kılınacak cenaze namazına mütakiben şehir mezarlığına defnedilecektir. Tekrar ediyorum…..

O sırada üç arkadaş çaylarını yudumlamaktadırlar.Celal bey ne olduğunu bilemez.

-Ben yaşıyorum, ben yaşıyorum….

Cemil bey de şaşırmış Celal’in arkasından koşar. Çağatay; yine yapacağını yapmış,kordonda oturup yorum yapanları hiç yanıltmamıştır.

Telaşlı şekilde Müftülüğe başvurarak, arkadaşının kalp krizinden vefat ettiğini, çok sıcak olduğundan ikindi namazında hemen kaldırılmasını, öncelikle selanın okunmasını doktor raporunun hazırlanmakta olduğunu müftülüğe yetiştirileceğini söylemiş…