Arkadaşım anlatıyor.

-“1991 yılı elimizde 2-3 tane jeep. Çine’den alınmış. Uzun belli yapılmış. Motor şase, boya kız gibi. Hadi köy safari düzenleyelim.”

-“Napacağız köyde.”

-“Safari de napiler. Aslan mı yiyiler? Bak köy bu deriz. Bir lokanta ile anlaşırız. Öğlen yemek veriz. Bir yol çizeriz. Gezdiriz.”

-“Tutar mı?”

-“Tutar tutar.”

Başladılar safariye. 2 iken 3, 3 iken 5, 5 iken 10 oldu. Jeepler dolup taştı.

-“Bak bunların hepsi müsevi. Hepsi nazik olur bunların. Aman dikkatli olalım arkadaşlar.”

Safari iyi gidiyor. Marmaris’ten İçmeler’e. Arka yoldan Asparan. Hisarönü, Orhaniye’de mola.

-“Tur şefi tur şefi.”

-“Buyurun efendim.”

-“Bana ‘dalından incir koparacağız. Bilmediğiniz meyvaları ağız tadıyla yiyeceksiniz’ dediler. Nerede meyvalar.

Bu mevsimde olsa olsa incir olur. Olur olmasına da daha mazak (ham).  Belki Selimiye’de orası daha çok güneş görür.

-“İleri de ki molada olacak hanımefendi.”

Selimiye’ye gelindi. Tek tek incir ağaçlarına bakıldı.

-“Yavvv şu ermiş mi? Oğlum çık şu ağacın tepesine dalı eğ. Bir koparalım hanımefendiye verelim.”

Mehmet cambaz gibi hemen incir ağacına çıktı. Dalı eğdi.  

Kütttt..

Gevrek dal aşağıda bekleyen turistin üzerine aman yaman derken normale dönüldü. Dalın ucundaki incir soyulup hanımefendiye sunuldu sunulmasına da incir sütlü içi daha olmamış. Buruk bir tat. Hiç zevk vermedi.

-“Bu nasıl incir?”

-“Bakın hanfendi. Şu arkanızdaki kayanın yanında çıkan sarı meyveye bizde mısır inciri derler. Onun tadı daha iyidir. Fakaaaat.” Söz bitmemişti ki. Turist hemen bir tanesini kopardı ve ağzına götürdü.

-“Büüüüüü!...”

Berber Hasan’ın yanına koştular. Cımbızla tek tek kaktüs dikenlerini dilinden, dudağından, elinden çıkardılar. Halis zeytinyağı ile pansuman yaptılar.

***

Turistin bu denemeden sonra ağzını açtığı görülmedi.