1961'den sonra şantiye evlerine taşındık. Oh bee, iki katlı bahçeli önünde birde kuyusu var. Limon ağacıda cabası.

                                ***

Karpuz kabuğu denize düşmeden girmek yasak!Sonra pınta(zatürre)olursun.Ben denize girmesinde değilim.

"Karpuz çıkacak ya karpuz"İşte en güzeli o.Babam çuvalla alırdı karpuzu,2 çuval 3 çuval, şöyle 8-10 kiloluklardan,şöyle sedirlerin altına serin yere yerleştirirdik.Her gün bir tanesi temizlenir, akşamdan kuyuya atılırdı.Öğle yemeğinde kesilir.Biz çocuklara uzun uzun dilimler, diğerlerine kesilmiş tabakta karpuzlar.Evet kalabalık aileyiz,6 çocuk, annem, babam, nenem, halam.Misafir yoksa 10 kişi.

Büyük bir iştah ve neşe ile her öğlen tam tekmil.Yemek bitsede sıra karpuza gelse.

-Benimki küçük kesilmiş?Hep böle oluyu...

-Anne bak abime bene bakıyı...

-Bakınca yiyimi le....

-Zaten mutfaktaki kabukları geçen sefer sen dırımışın.(Karpuz kesilirken kabukta kalan kısmın kaşıkla çıkarılması)Bu sefer sıra bende.

O sıra ben konuşurken yine açıkgöz kardeşim çoktan mutfağın yolunu tutmuş bile.Tabii arkasından ben ve kavga.Babam yine beni suçlu buldu.Ve tuttuğu gibi kulağımdan;

-Tok evin aç çocukları,hanım kesin şu karpuzun en gocamanını,yisin bu namussuz...

Sevineyim mi?Üzüleyim mi? Yemek,karpuz ve yine 8 kiloluk karpuz.Yemesen "dayak"ve "hem dayak hem karpuz".Çatlıyacağımı hissettiğimde annem babama yalvarıyordu;

-Yeter bey,yeter çocuk ölecek...

                                ***

En az 10 sene karpuz yiyemedim.Gördüğüm yerde karnım şişiyor,gözlerim kararıyordu. Evlendim çocuğumuz oldu.Büyüdü.Hanımın ricası ile "evimize hoş geldin KARPUZ".