Teyzem kızını dinliyorum. Malum annem Rodos'lu. Büyük ninem 1862 li, çok önceden Marmaris'e yerleşmiş. Büyük dedem ek iş olarak ramazan ayında top patlattığı için "Topçu" lakabı ile anılırmış. Dolayısı ile büyük nenem" Topçu Karısı Şerife" Büyük hamamın üstünde ahşap evde otururdu. İşte hikayemiz burada başlıyor. Muzafer ve Hayriye nenemler. Biri İstanbul'a diğeri İzmir'e yerleşiyor. Hayriye büyükannem, torununu alıp annesine tatile geliyor.

Marmaris'e kara yolu çok zor ve zahmetli. En iyisi vapur, üç gün güverte yolculuğu. Kapaklı sepetlere

Zeytinyağlı dolma, börek, kuru pasta, peynir, ekmek, meyve hazırlanıyor. Herkes yerini alıyor. Yat-kalk

koca vapur yürümüyor gibi, sıkıntı çok. Güvertede İzmir ve büyük şehirlerde okumaya gitmiş Marmaris'li kız-erkek gençlerde var. Onlarda sıkıntı içinde yol bitmiyor.

-Aaa..o da ne? Güzel bir kız acaba büyük annesinden izin alsak hem onu eğlendirsek hem biraz vakit geçirsek?

-Teyzeciğim torununuzu eğlendirelim, müsaade eder misiniz?

Bitmez tükenmez isteklerden bunalan büyükanne şöyle bir bakıp gençleri inceledikten sonra;

-Peki torunum da bunaldı. Biraz nefes alsın.

-Adın ne senin?

-Ülker

-Ne güzel isim...

-Bak bak yunuslar yarışa başlamış.

Güvertenin ucuna doğru bir sürü yunus balıkları tam yol giden vapura eşlik ediyor ve onu geçmek için çaba gösteriyorlardı...

-Çabuk kaptana haber verelim biraz yavaşlasın, yoksa çatlar bu balıklar.

Tecrübeli kaptan hemen yavaşlar, biraz sonra öne geçen yunuslar havada parende atarak zafer gösterileri yapıp kendi yollarına gider.

Ülker büyük bir heyecan içinde olanları izler. Hala her sohbette 70 yıla varan bu anıları anlatırken mutluluğunu gizleyemez.

-Ah o yunuslar...