Çocukluğumda sevgili Muazzez Teyze, bayrama hazırlı; elmalı, horozlu, kaba akide şeker yapardı. Bir de yemek tepsisine muhallebi döker. Porsiyon porsiyon onları gıda boyası ile çizerdi.

“Muhallebim tabak tabak,

Ye de tadına bak!”

Çay tabağı bir porsiyon, yanına çay kaşığı.

- Tabağı, kaşığı geri getir haa! Kaybolmasın!

Ali tabakları doldururken, ben de şadırvanda kirli tabak ve kaşıkları bir güzel yıkardım.

“Elmalı Şeker, Horoz Şeker

Yemesi güzel, cepten parayı çeker.”

***

Ne güzeldi o bayramlar!

Tepsi bitince bir ucundan ben, bir ucundan Ali; kenarda kalmış muhallebileri yerdik. Doğru Muazzez Teyze’ye!

- Bitti teyze

- Bitti anne.

- Alın bakalım elmalı şekeri. Bu da sizin. Büyük mükafat.

Eğlence sırası bizde. Çat pat mantar tabancası, daha neler neler... Sonra cambaza!

“Oy dingala dingala,

Kömür koydum mangala;

Ayşe de Fatma dostumdur,

Çalkala yavrum çalkala...”

Ne güzel günlerdi o günler. Kulakların çınlasın Ali.

Mekanın cennet olsun Muazzez Teyze.