Lise yılları (1964 sonrası) yer Bozburun. O zamanın nahiye protokolu kahvede mesai sonrası muhabbetinde. Çaylar, kahveler, kahkahalar. Dikatimi çeken, daha önce Edirne ve İstanbul’da

çalışmış, gümrükte görevli şen şakrak ama yalnız yaşayan bir gümrük memuru. Yaşı da epey var. Her halde emekliliğine az kalmış. Laf arasında hanımla görüştüm, hanıma şunu bunu gönderdim, çocuklar iyi imiş gibi muhabbet oldu. Bende merakla.

-Abi hanımınız neden burada değil.'

Şöyle bir baktı;

-Evlat, devlet bana hep ''aferin ''mektubu gönderiyordu. Bir arkadaş bırak birader bu işleri

Bak aferimleri biz kendimiz alıyoruz. Her şeyin bir zamanı zemini var. Boş aferimler karın doyurmaz

sende bize katıl.

Ben Edirne gümrüğünde çalışırken, vatan sevgisi ile dolu, görevini en üstte tutan

idealist bir adamdım. Bir gün silah, bir gün esrar, bir gün sigara yüklü kacak TIR ları yakalıyor.

Devletin bundan hesap sorması için mahkemeye sevk ettiriyordum. Her defasında Devlet bana bir

aferin mektubu gönderiyor, bende bundan büyük gurur duyuyordum. Ancak arkadaşlarımın nasıl aferin aldığını hala bilmiyor ve merak ediyordum. Onlar zengin hepsinin memleketlerinde tarlası evleri var.

Bende aferin mektupları. Bir gün arkadaşlarımın tekliflerini kabul ettim. Aferimlerimi kendim almaya

başladım. Bir iki derken aferin mektubu verenler bunu fark etmiş olmalı ki, beni buraya gönderdiler.

Burada emekliliğime az kala vakit geçiriyorum. Burada bir motor gecenin bir vakti iki koyunla Sömbeki’ye (SİMİ) gidecekte, oradan naylon gömlek, v.s. getirecekte bu garibanı yakalayacaksın. Anlıyacağın neyin aferini...