İzmir Kent Fakirleri Yardım Derneği (İZFAK’ın) 60. kuruluş yıldönümü ve Mahzar Zorlu’nun anısına Güzelbahçe Atatürkçü Düşünce Derneği Türk sanat Müziği konserinden sonra, kendimizi Panorama Restoranda bulduk. Konser sonunda, Nafiz Zorlu, hocam Panorama’ya bekliyorum, demişti.
Salon boşalmıştı. Asansöre bindik. Okan Yüksel, asansör yükselirken arkasını döndü. Yükseklik korkusu varmış, ilk kez öğreniyordum. Bende de vardır o korku. Apartmanın beşinci katından aşağıya bakamam. Ama asansör, teleferikten aşağılara bakmayı severim. Asansör yükselirken görüntü tanımlanır gibi değildi. Yükseldikçe görüntü güzelleşiyordu. Işıl ışıl, ışıklarla yıkanan bir İzmir vardı karşımızda. İzmir, yıldızlarla donanmış gibi, gökyüzüyle yarışıyordu.
Görüntüyü izlerken o kısa süre uzadıkça uzadı. İzmir’in gece güzelliği belleğime kazındıkça kazındı. Işıltılar gözlerimi kapasam bile sürüyordu. Asansör son katta durdu. İndik asansörden. Restorana doğru yürüdük. Bir masa kurulmuştu. Şöyle bir göz attım. Masada kimler yoktu ki… Nafiz Zorlu, Sancar Maruflu, amigo Sarı Erol, İsmet Yazar ve eşi, Nursal Ünsal Birtek, Atilla Akerdem, Ahmet Aslan, Ali Murat Düyen birlikte bizlere ayrılan yere oturduk. Yanımda Sarı Erol, Nafiz Zorlu vardı. Servis çok hızlıydı. Hemen boş tabaklarımız donatıldı. Pencereden görünen İzmir panoraması bana her şeyi unutturdu. Yine ışıklar içinde yıkanan İzmir gözlerimin önündeydi. Bu görüntü İnciraltı’na dek sürüyordu. Karşımızda Karşıyaka…
Söyleşiye katılıyoruz. Nursal Ünsal Birtek anlatıyor. İsmet Yazar çok eskilere gidiyor. Anılar denizinde yıkanıyoruz. Nafiz Zorlu sabahleyin İstanbul’a uçacak. Pek aldırmıyor. Sohbet öyle güzel ki, bırakıp gidilecek gibi değil. Gülüyor, konuşuyor, söyleşiyoruz.
İsmet Yazar’a yine takılıyorum. Bu gece sizden sonra sahneye çıkamadım. Biliyorsunuz Zeki Müren’den sonra çıkıyordum. İsmet Yazar, gülüyor. Ona daha önceki aylarda anlattığım olayı anımsıyor. Zeki Müren’den sonra sahneyi süpürüp temizlemeye çıkardım. Olayı yeniden anlatıyorum. Gülüşüyoruz. Seneye, diyor üstat. O zaman çıkıp söylersin.
Sohbet koyulaştı. Zaman geçti. Çoğu kişi çıktı gitti. Masada beş altı kişi kalmıştık. Nafiz Zorlu’ya artık gidelim, sabah erkenden yola çıkacaksınız, diyorum. Alçak gönüllü, güzel insan, gideriz hocam, sen benim için merak etme. Uçağa zamanında yetişirim, bu güzel söyleşiyi nerede bulurum, diyordu.
Okan Yüksel, her zaman olduğu gibi şakalar yapıyordu. Fıkralar, espriler, nükteler almış başını gidiyordu. Okan ağabeyle birbirimize takılıp Karagöz Hacivat benzeri bir ortam yaratıyorduk. İzmir gecenin yarısında çok ama çok güzeldi. Hele bu güzellik Ege Palas Otelinde, Panorama Restoranda İzmir’i izlemek anlatılır gibi değildi. O güzellik ancak yaşanabilirdi. Kentlerin gündüz güzelliği kuşkusuz tanımlamalarla anlatılamaz. Gece güzellikleri daha da başkaydı. Gündüz görünen çirkinlikleri de örtüyordu gece. Bir kentin ıklar içinde yüzmesinden güzel ne olabilir ki…
Ahmet Haşim’in Ay yazısını çağrıştıran bir görüntü. En son yazısını şöyle bitirir, ay, ay yalancı ay, gerçekten mi yalancı ay dedemiz. İşte gecenin insan hayalini kışkırttığı da bir gerçek. Balçova’da Teleferik’ten kente bakarken üzülmüştüm. Koca kentte, fuar alanı dışında yeşil alan görmemiştim. Göz alabildiğine beton ormanı ürkütmüştü beni. O yükseklikten sadece ilgimi çeken mavi Körfez, kartpostal güzelliğindeki Karşıyaka olmuştu. Geceleyin Panorama Restorandan gördüğümüz manzara insanı gerçekten kışkırtıyordu. O ışık seli yok mu? Bir kolye gibi ışıklar İnciraltı’na dek uzanması masalsı bir atmosfer yaratıyordu…
Gökyüzüne bakıyor, İzmir’e bakıyor, masamıza dönüyordum. İzmir’de yaşayanlar, İzmir’e yolu düşenler fırsat yaratıp Ege Palas’taki Panorama Restoranda kendinize bir gece ayırın. Bizler güzel bir gece yaşamıştık, güzel insanlar arasında, otelin kurcusu Mahzar Zorlu’yu da anarak…