İnsanlar doğarlar ve ölürler...
İnsanlar değil, tüm canlılar; hatta cansız varlıklar da doğarlar ve ölürler...
Doğmak ve ölmek, doğanın kanunu; evrenin tabiatıdır.
Bu dünyadan kimler geliş kimler geçmiş…
Firavunlar, sultanlar, krallar, imparatorlar…
İnsan geçmişi bilmediği zaman kendisini ölümsüz sanır; hiç ölmeyecekmiş gibi yaşar. “Ölü Ozanlar Derneği” filminde öğretmen, öğrencilerine; okuldan mezun öğrencilerin toplu çekilmiş fotoğrafını gösterir; “iyi bakın bu fotoğrafa, bir zamanlar, onlarda sizler gibi, kendisini vaz geçilmez sanıyordu.” der.
Derdim, sizlere mistik bir yaşamı övmek falan değildir. Mesele, hayatı güzel yaşamak, yaşam bittiğinde geride güzel şeyler bırakabilmektir.
Tarihe adını yazdırabilmek, en büyük zenginliktir.
Ozan İsa Oğuz…
Zor koşullarda okumuş, öğretmen olmuş; sevdalandığı sazı için en sevdiği öğretmenlik mesleğini bırakarak Arif SAĞ’dan kurs almış. Yüzlerce öğrenci yetiştirmiş; şiirler yazmış, besteler yapmış, hayatını sanata ve eğitime adamış bir insandır.
Yunus Emre, Mevlana, Karacaoğlan, Dadaloğlu ve Pir Sultan yolunda yürümüş, insanları hep iyiye güzele çağırmış, yol göstermiştir.
Ülkeyi, ülkeleri kurtaracak olan sanat ve sanatçıdır.
Fillandiya’nın kuruluşunda, kurtuluşunda, gelişmesinde, büyümesinde en büyük güç sanat ve sanatçı olmuştur. “Beyaz Zambaklar Ülkesinde” kitabı bu gerçeği bize anlatıyor.
Sanatın ne kadar güçlü olduğunu sanatçı öldüğü zaman anlarız.
Hep bir yerler boş kalır. O boşluklar dolmaz. Doldurulamaz.
Atatürk ne güzel söylemiş; “ Efendiler, hepiniz milletvekili olabilirsiniz. Bakan olabilirsiniz, hatta Cumhurbaşkanı olabilirsiniz. Fakat sanatçı olamazsınız.” diye.
Çoğu zaman, sanat; sanatçısını yitirir öksüz kalır; milletin, hayat damarları kopar. “O iyi santçılar o güzel atlara biner çeker giderler.” Yaşar Kemal’in deyimiyle.
Ozan İsa Oğuz’a saygıyla...