Bazen bana "anılarınızı yazmaktan yorulmuyor musunuz" diye soruyorlar.
Önce gülüyorum sonra Andre Gide'nin dediği gibi" anılarımı yazmasam ölüp giderler. Ben onları ölümden kurtarıyorum o yüzden yazıyorum, yorulmuyorum" diyorum.
"Bir de anılarımı yazmak beni ölümden kurtarıyor. Hala dünyanın yaşanmaya değer olduğuna inandırıyorlar. Bunu Andre Gide fark etmemiş ben fark ettim" diyorum biraz daha gülüyorum.
Ve onlarda gülümsüyorlar. Anladıklarından mı, nezaket icabı mı gülümsüyorlar bilmiyorum.
Ama öyle veya böyle aramızda bir bağlantı kurulduğunu hissediyorum.