“Ölmüşte ağlıyanı yok”

Nereye baksam kavga… Sağım solum önüm arkam kavga… Ekmek kavgası, hak- hukuk adalet kavgası, Türk- kürt, alevi- sunni, muslim- gayrı müslim kavgası… Ve en nihayet yönetenlerin kendi aralarındaki iktidar kavgası… 

İşçiler işini kaybetmenin telaşında, işsizler iş bulmanın derdinde ve yönetenler biribirlerinin kuyularını kazmak için enavi çeşit komploların peşinde.

Kürdün partisi kapatılıyor “ oh” çekiyor Türk… Türk'ün askeri öldürülüyor “oh” çekiyor Kürt…   Tutuğumuz takım galip geliyor “oh” diyoruz. Beğenmediğimiz kurumun bir yetkilisi suçüstü yakalanıyor “oh” diyoruz… 

Oysa bu “oh”lar bize hiçbirşey kazandırmıyor kendi “vah vah'larımızı unutturmaktan başka.  Ne kadar farkındayız bilmem ama bugün iktidarıyla, muhalefetiyle, vatandaşıyla ordusuyla polisiyle bilcümle memleket insanları olarak  “vaah, vah” denecek haldeyiz. Zira kazananı olmayan savaşların gönüllü fedaileri olmuşuz hepimiz. 

Eskilerin bir sözü var:  “ölmüşte ağlıyanı yok” 

Teslim etmek gerekir ki memleketin umumi manzarasının özeti de işte bu cümlede saklı: “ölmüşte ağlıyanı yok”

Şimdi büyük ozan Nazım'ın şu dizelerini birkez daha okuma zamanı

“Akrep gibisin kardeşim, korkak bir karanlık içindesin akrep gibi.

Serçe gibisin kardeşim, serçenin telaşı içindesin.

Midye gibisin kardeşim, midye gibi kapalı, rahat.

Ve sönmüş bir yanardağ ağzı gibi korkunçsun, kardeşim.

Bir değil, beş değil, yüz milyonlarlasın maalesef.

Koyun gibisin kardeşim, gocuklu celep kaldırınca sopasını 

sürüye katılıverirsin hemen ve âdeta mağrur, koşarsın salhaneye.

Dünyanın en tuhaf mahlûkusun yani, 

hani şu derya içre olup deryayı bilmiyen balıktan da tuhaf.

Ve bu dünyada, bu zulüm senin sayende. 

Ve açsak, yorgunsak, alkan içindeysek eğer

ve hâlâ şarabımızı vermek için üzüm gibi eziliyorsak

kabahat senin,— demeğe de dilim varmıyor ama —

kabahatın çoğu senin, canım kardeşim!” 

Tek bir bireyin ölüyü tekrar diriltecek tanrısal gücü yoktur elbet. Ancak tek tek bireylerden oluşan milyonların ölüye bile yeniden hayat verecek muzzam bir tanrısal gücünün olduğunun kimse inkâr edemez.  Zira halk birliğinin alt edemeyeceği hiçbir sorun yoktur. Bu birliği sağlayacak tek bir kavga vardır o da ekmek kavgası. 

İnanmıyorsanız Tekel işçilerine bakın. Tokat'tan geldiler, Diyarbakır'dan geldiler, Samsun'dan geldiler İstanbuldan geldiler…  Kürttüler, Türktüler, Aleviydiler, Sunniydiler ekmek kavgasında birleştiler. Bu kavganın bedelini biber gazı soluyarak soğuğu iliklerinde hissederek ortak ödediler. Meydana kurdukları sofralarda birbilerine kardeş oldular, abla oldular, abi oldular yoldaş oldular… Ekmek kavgasında birleşenleri hangi farklılık karşı karşıya getirebilir ki Ve yönetenlerin bu soylu birlik karşısısnda hak hukuk ve adaleti uygulamaktan başka şansları olabilir mi?    

 Unutmayın ki Türkiye'de yıllardır yaşanan ve hala süren huzursuzluğun temelinde de adaletsiz yöneticilerin politikaları var. Herkes “nasıl etsekte bu kürt sorunundan, bu PKK'dan kurtulsak” diye düşünüyor 

Peki, bu sorunu kim doğurdu?  Dış güçler mi PKK'mı?

Bunların hiçbiri değil. Zira biliriz ki meyvenin kurdu kendi içindedir.  Bunlar sadece bir sonuçtur ve bu sonucun ortaya çıkmasına neden olanda 50 yıldır bu ülkeyi yöneten adaletsiz yönetimlerdir.

Eğer ülke zenginlikleri eşit paylaşılsaydı, Doğuda yoksul köylü lehine gerçek bir toprak reformu yapılsaydı, orada yaşayan halkın kaderi, adaletsiz aşiret ağalarına terk edilmesiydi,   halkın kültürüne hoşgörü gösterilseydi, eğitimde fırsat eşitliği sağlansaydı ortada ne PKK, ne dış güçler, ne de Kürt sorunu olurdu.

Peki, halk birlik olsaydı ekmek kavgasında buluşmayı başarsaydı bu yöneticiler bu kadar pervasız olabilirler miydi? 

İşte bu nedenle “kabahat senin,— demeğe de dilim varmıyor ama —

kabahatın çoğu senin, canım kardeşim!” demiş o büyük ozan