Arkadaşlıklar, gerçek dostluklar üzerine bir sohbetin arasında aklıma olmadık bir şey geldi. Eski Türk sinemalarındaki o klasik belki hiç dikkatimizi çekmeyen bir sahne. Kenar mahallelerde küçük çocuklar gördükleri arabaların peşinden koşarak giderler işte o anı izlemek gibisi yok aslında. En doğal halleridir onların. Yapmacıktan uzak, en masum gülücükler saçılır etrafa.
Bir de şimdi bakıyorum yaşadığım şehirde ve diğer bambaşka şehirlerde. İki kişinin aynı şeyi beğenmesi bile özentilik denen bir kelime ile tarif ediliyor. Farklı olma çabası içinde herkes. Bizim farkımızın kişiliğimiz olduğunu unutmuş insanlar. Beğenilere, düşüncelere göre sınıflandırılıyoruz ve bunu kendimize biz yapıyoruz.
Farklı olmak-görünmek takıntısı içinde kendine yakışmayan tavırlar sergileyenler bir yana kendini yalnızca görünüşüyle değiştirmek isteyenlerde yok değil. On üç yaşında bir kız çocuğunun annesine uygun bir topuklu ayakkabıyı giyip yürüyememesi gibi bir rezilliğe rastlamak mümkün. Amaç olgun görünmek. Ve olgun görünmek için konuşmasını ses tonunu değiştirenler, arkadaşım dediği kişilerin babası yaşında olması gibi durumlar hoş karşılanır olmuş dünyamızda.
On sekiz- yirmi beş yaş gruplarının ağırlıklı olduğu bir ortamda 14 yaşında bir erkek çocuğunun yalnızca dikkat çekmek için gece vakti başında bir güneş gözlüğü ile abisi yaşındakilere akıl almaz samimiyet gösterip kırk yıllık dostu gibi davranması sadece onun yaşıtları arasında marifet. Kimilerimiz onların hal ve hareketlerine sadece gülüp geçiyoruz çocuk bunlar diyerek
Sözüm o ki Mevlana'dan bir alıntı yapacağım şimdi. Ya olduğun gibi görün, ya da göründüğün gibi ol. İşte tüm mesele bu. Tüm mesele kendi kişiliğimizi oluşturmak. Kendimize yakışanı yapabilmek.