Cuma akşamı, İstanbul-Dalaman uçağındayız. Dalaman dolu. Rötar herkesin canını sıkmış durumda. Biran önce Marmaris’e yetişmek, biraz daha fazla dinlenmek, eğlenmek, hasret gidermemiz engelleniyor. Oh nihayet uçtuk. Ve Dalaman… Otobüsler bizi bekliyor. Milliyetçilik yapıp Muttaş’a bindim. O da dolu, yolda inecekler var mutlaka.
-Şoför bey Köyceğiz’de ineceğim. Arakadaşlar alt geçidin olduğu yerde in dediler.
-Tamam hanfendi.
Yola devam. Biraz sonra;
-Şoför bey yaklaştıkmı acaba? Bana yakın demişlerdi.
-Yaklaştık hanfendi, bagaj varmı?
-Evet
-İlerde seni indireceğim, merak etmeyin.
Otobüs durdu;
-Burası efendim.
-Ama ben arakdaşlarımı göremiyorum?
-Efendim burası, burası… Belki arkadaşlarınız daha gelmemiştir. Başka Köyceğiz girişi yok burası alt geçit. İnin biraz bekleyin.
-Ama ben arkadaşlarımı göremiyorum?
Şoförle konuşmalar biraz uzadı. Arka koltuklardan bir ses;
-İniyseniz inin gari, hadi garii