Otuz yıl… Dile kolay. Üç farklı kuşak, üç farklı dönem, sayısız siyasi atmosfer, binlerce haber, milyonlarca adım… Ben bu mesleğin içinde büyüdüm, bu mesleğin içinde yaşlandım. Haber kokusunu yağmur kokusu gibi içime çektim. Sokakları, kapıları, yüzleri, acıları, sevinçleri… Hepsini kayda geçirdim.
Ama bir gerçek var: bazen hevesim kırılıyor. Hem de fena hâlde.
Bu mesleğe başladığım günlerde elimde bir defter, cebimde cesaretim, içimde ateşim vardı. Bugün hâlâ sahadayım, hâlâ adım adım koşuyorum, hâlâ kamu adına doğruyu görünür kılmaya çalışıyorum. Fakat bazen bir söz, bir tavır, bir görmezden gelme, bir yok sayılma insana yılların içinden çekip alıyor.
Yorulmak değil bu. Yorulmayı bilirim. Bu başka bir şey… bu heves kırılması.
Ben grevci değilim, hiçbir zaman da olmadım. Bu mesleğin grevi olmaz; çünkü hayat durmaz, haber beklemez. Ama insan bazen kendini korumak için frene basar, ritmi biraz düşürür. İşte ben de tam bunu yaptım:
Grevde değilim ama işi yavaşlattım.
Bu bir isyan değil. Bu bir sitem değil. Bu bir vazgeçiş hiç değil. Bu, yıllardır omzuma yüklenen sorumluluğun ağırlığını dengelemek için küçük bir nefes, kısa bir duraksama… Kendime hatırlatma çabası:
“Sen hâlâ iyi bir iş yapıyorsun. Sadece biraz soluklan.”
Ne olursa olsun, habercilik benim için sadece bir meslek değil; bir yaşam biçimi, bir duruş, bir vicdan işi… Ve ben, kırılan hevesimi toplamakta ustayım.
Bugün işi yavaşlattım, doğru. Ama yarın yine koşarım; doğrunun, haberin, kamu yararının peşinden… Çünkü 30 yıl sonra bile içimde o ilk günün ateşinden bir kıvılcım kalmaya devam ediyor. Ve o kıvılcım kolay kolay sönmez.
Artık kamu yararına olmayan haber amaçlı etkinlikleri, basın açıklamalarını, amatör spor maçlarını takip etme azmimi azalttım. O kadar haber yapıyoruz ama kuru bir teşekkür bile gelmiyor. Aboneden, ilan desteğinden bahsetmiyorum bile…
Bundan sonra kendimi gereksiz yere yormayacağım.
Grevde değilim ama işi yavaşlattım. Bundan sonra böyle…
Allah'a emanet olunuz.