'Benim naciz vücudum bir gün elbet toprak olacaktır. Fakat Türkiye Cumhuriyeti ilelebet payidar kalacaktır' diyordu ulu Önder Mustafa Kemal. 1926'da Anadolu Ajansına verdiği demeçte.
Cumhuriyetimiz üzerinden 86 yıl geçti. Şöyle bir geriye dönüp bakınca gördüklerimiz ile mutlu mu olalım üzülelim mi pek bilinmez oldu sanırım.
Dönemin sömürgeci ve yayılmacı güçlerinin işgalleri, ürettikleri isyanları, ihanetleri ve güçlükleri göğüsleyerek ölüm kalım savaşı verek, yoktan var edilen tam bağımsızlık, özgürlük ve ulusal egemenlik temelinde kurduğumuz laik Türkiye Cumhuriyet'nin yine Atatürk'ün anlatımıyla: 'Temeli kültür olan en büyük Türk devrimidir, kimsesizlerin kimsesidir' payı ne denli paydalanmıştır. Daha çok su götürür oldu diye düşünürüm.
Batılı demokrasilerin yaşlılığını görünce de 'görece' genç Cumhuriyetin türlü badireler atlatıp, zaman zaman ınkıtaya uğramış olsa bile umutsuzluğa kapılınmaması , ancak Tam eşitlikçi yurttaşlar düzeni ve tam bir halk demokrasisi olarak yasal bağlamda Egemenliğin kayıtsız şartsız Ulusun olup, yine Ulus'un bu hakkını kendisinin kullanması tüm Cumhuriyet vatandaşlarınca sıkı sıkı sarılınması gereken temel görevlerinden olmalıdır.
29 Ekim 1923'ten bu yana geçen yıllar kendi vatandaşlarını yetiştirirken coğrafyamızın geçirdiği travmaların deneyiminden yola çıkan siyasilerimizin ise daha da dikkatli olmaları gerekmiyor mu dersiniz ?
Birinin ak dediğine diğerinin kara demesi bizleri sadece üzmekten başka da bir işe yaramaz iken, dileklerimizin nice Cumhuriyet Bayramlarını ulusal coşku ile kutlamak, yazmak çizmek de olmamalı, her alanda hak ettiğimizi göstermek gerekmiyor mu?
Değilse, Mustafa Kemal'in söylediği gibi ilelebet kalacak olan Cumhuriyet'in kenarından köşesinden tırtıklanmalara carşamba sabahı Marmaris Atatürk Heykeli önündeki coşkulu kalabalık gerekli yanıtı verir mi ?
Günün sözü: Türkiye Cumhuriyeti'nin temeli, kahramanlığı ve Türk kültürüdür.