Negro’dan Mektup Var.

Sabah uyandığımda başucumda Negro imzalı bir mektup buldum.Negro kim mi? 

Ülkemizin ,köpekleşmemiş,  tek köpek köşe yazarı. 
İlk yazıları 2000 li yılların başında İçmeler Haber Gazetesi’nde yayınlanan Negro bakalım neler yazmış? 
Sevgili ailem, beni sokakta bulduğunuz,  yaşamaktan umudu kestiğim, o soğuk, yağmurlu, fırtınalı 1999 yılının Aralık ayından bu yana tam 14 yıl geçmiş. Dile kolay 14 yıldır birlikteyiz.
Nunu, Damla ve Selma’nın kucağında sizin eve adım attığımda henüz  1 aylıktım. Eviniz, pardon evimiz bana ne kadar büyük gelmişti. Hayatımda hiç bu kadar büyük, iki katlı bir kulübe görmemiştim. Üstelik sımsıcaktı. Hemen sahiplenip, köşe bucağına, burası benim alanımdır işaretlerimi bırakmaya başladığımda, telaşlanıp, altımı bağlamış, bütün izlerimi silip parfümler sıkmıştınız.
 O gün, bu gündür, parfümden nefret ederim. 
Umur’la tanışmamamız , o meşhur berjer koltuğuna kurulmuş ,  yazılarını yazarken olmuştu.
 Gizliden sokulup ayağını dişlediğimde benim farkıma varmış, o günden beri de bana sevgi dolu kocaman  kucağını açmıştı. Evin içinde fink attığım bebeklik günlerim çabuk geçmiş, büyümemle birlikte evin güvenlik sorumluluğunu üstlenerek, bahçemdeki kulübeme taşınmıştım.
 Bu görev beni sevindirmekle birlikte, sizlerden uzaklaşmak, kokunuzu gezmeden gezmeye duymak aslında bana ne kadar koymuştu bilemezsiniz. Hele eve o Maske denen kendini beğenmiş yaratık, uzlaşılmaz kedi geldiğinde, inanın stresten uyuz olmuş, her yerimi döküntüler sarmıştı . Soğuk kış günlerinde evin içersinde hep birlikte olduğumuz günlerde, antika büfenin önündeki halının üzerinde, televizyon seyredip, yarı uyuklarken, o canavarın miyavlaması beni çileden çıkartır, sus havıma, o daha da sesini yükseltir ve birazdan kaçınılmaz kapışma başlardı. O önde ben arkada iki tur evi talan ettikten sonra, siz duruma el koyup ikimizi de kapı dışarı ettiğinizde ise ona sorardım,
 “beğendin mi ettiğini, ikimiz de soğukta kaldık şimdi”
Maske pişkin, pişkin miyavlayarak yanıt verirdi, “ ne yapayım benim huyum bu”
Evet, onun huyu buydu, huylu huyundan vazgeçmiyordu.
 Onu da öyle kabullendim ve ara sıra kovalayarak mutlu etmeye çalıştım.
Sizinle olduğum sürede, beslenme saatlerim benim için hep bir  ziyafet olmuştur.
 Et suları, birbirinden lezzetli kemikler, balık kafaları, sebze suları ile ıslatılmış kuru mamalar. 
Naz yaptığım, yemediğim vitaminlerimi ,bana yutturmak için verdiğiniz uğraşlar, aslında benim sizinle daha uzun vakit geçirmek için yaptığım oyunlar olmasına rağmen, sosis  içine koyduğunuz an artık dayanamaz oyunu sonlandırır, vitaminimi de afiyetle yiyerek sizi mutlu ederdim.
Baharda, evimizin arkasındaki orman turu, Günnücek Parkı gezileri ve Yazın İçmeler sahilindeki plaj keyfine doyamazdım.
Sinan Mahallesi Muhtarı , zabıtalar, polisler, başta olmak üzere mahalledeki, herkes beni tanır, severdi. Özellikle çocuk arkadaşlarım bana bayılır, gizliden gizliye yiyecek getirerek beni mutlu etmeye çalışırlardı. Mahallenin tüm köpekleri ile dosttuk. Özellikle Yağmur abimin arkadaşı Eftal’in köpeği Çino kankamdı. Bir tek yan komşumuzun sürekli bahçede kapalı duran çoban ve kurt köpekleri ile anlaşamıyorduk. Sanırım sürekli tek başlarına kalmalarından sosyalleşememişlerdi. Bir keresinde bahçeden kaçıp bana saldırdıklarında boğaz boğaza kavga etmiş, sahiplerimiz bizi zor ayırmıştı.
 Tabii bu kavganın sonunda aldığım yara enfekte olmuş, Animaris  Kliniğinde Veteriner Şükrü Ulupınar tarafından tedavi edilmiştim. 
Bu arada, Armutalan’da bulunan Veteriner Kemal Altun’un da üzerimde çok emeği bulunduğunu özellikle açıklamak isterim. 
Her hastalığıma koşmuş, her sorunumda bizzat eve kadar gelerek yanımda olmuştur.
Biz köpekler, insanlara nazaran daha çabuk yaşlanırız. Sizin bir yaşınız, bizim için 7 yaş demektir. Ortalama ömrümüz  15 -17 yıl arasıdır. Yani ben şimdi 98 yaşında bir insanla yaşıtım, ama onlara bakıp halime şükrediyorum. Çok tabii olarak, bu arada, yaklaşık iki yıldır sağlık sorunlarım oluştu. Boyumca çitleri bir zıplayışta aştığım ayaklarım, artık  beni taşımaz oldu. Hatta arka ayaklarımı sürükleyerek popomun üzerinde yürümeye, pardon sürünmeye  bile başladım. 
İşte bu arada beni çocukluğumdan beri tanıyan, gençlik ve kuduz aşılarımı düzenli yapan, İçmeler Belediyesi Veteriner Hekimi Gürcan Şahin imdadıma yetişti.
Onun uyguladığı bir beslenme ve vitamin kürü ile tekrar ayaklandım. Ancak bu sefer de boynumda oluşan ceviz büyüklüğünde bir ur, üç ayda kafam kadar oldu.
 Artık bu köpek çok yaşlı, uyutun bunu laflarına kulak asmadan, Umur, beni her hafta İçmeler’e Gürcan beye, taşımaktan bıkmadı usanmadı. İyi de yapmış. Geçen hafta ameliyatıma karar verdiler. Gitmeden Selma ile helalleştik. İçmeler mezbahasında bulunan ameliyathane’de gerçekleşen ameliyatım tam 2.5 saat sürdü. Yaşımdan ötürü tam narkoz alamadığım için, her şeyin farkındaydım. Veteriner Hekim ve Asistanı Erdoğan  Deniz, hijyen bir ortamda steril edilmiş aletleri, beyaz ve yeşil ameliyat kıyafetleri ile beni sedyeye yatırdıklarında, görüntüleri biraz bulanıklaşsa da onları işlerini bitirene kadar izledim. Tam 30 cm yardılar boynumu, içimden kafam kadar büyüyen uru çıkartıp tarttıklarında ise, 1.5 kilo olduğunu söylediler. Çok riskli bir ameliyatmış  ama, sorunsuz geçmiş. 41 iç 41 dış dikişle maşallah nidaları ile kaldırdılar beni masadan. Yarı baygın eve geldiğimde akşam olmuştu. O akşam sadece su içtim. Sabah kendime geldiğimde Umur bana et suyumu içirmeye çalışıyordu. İşte beni canlandıran o oldu. Yaşıyordum ve ailemle birlikte idim. Şu an için iyileşme sürecindeyim. Umarım, bu yıl ki “Yaşam Dostları Festivali Dergisi’nde bu köşe yazım basılır. Hastalığım boyunca beni tedavi ederek hayata döndüren İçmeler Belediyesi Veteriner Hekimi Gürcan Şahin ve ameliyatım sırasında ona asistanlık yapan Erdoğan Deniz ile hayata tutunmamda, bana sevgisini hiç esirgemeden veren aileme teşekkür eder, sürdürülebilir yaşam için var olan tüm canlılara, sağlıklı günler dilerim. 
Negro