Evet, Abim Erdoğan, KARABENLİ ismini Sivas'ta bir efsane haline getirmişti. Altmışlı yıllarda çok tanınmış bir futbolcuydu abim.

Benden 8 yaş büyüktü. Beni çok döverdi ama çok ta severdi. Ben de o dayağı yerdim ama abime hayrandım. Çünkü onun sayesinde bütün maçlara bedava girerdim. Abim her gol attığında bütün stadyum " KARABENLİ, KARABENLİ" diye inler, ben ise " o benim abim, o benim abim" diye avazım çıktığı kadar bağırırdım.

Abim'in şöhreti bana Sivas günlerimde çok yardımcı oldu. Bütün kabadayıları tanıdığından hiç kimseden dayak yemedim. Bana bulaşmaya korktular.

Sivas'ta benim adım yoktu. Karabenli'nin kardeşiydim o kadar.

Sonra abim babam gibi öğretmen okulunu bitirip öğretmen oldu. Kocaeli'nde görev yaptı, Hakkari'nin Beytülsebap kasabasında görev yaptı, Bozburun' a tayin oldu. En sonunda İçmeler ilk okulunda müdür olarak görev yaptı ve emekli oldu.

Çok sevildi, çok sayıldı. Dedikodudan nefret etti. Koyu bir Fenerbahçeliydi. Spor hayranıydı.

Yasemin'in ölümüne çok üzüldü. Her fırsatta beni arar " iyisin değil mi oğlum" diye sorardı. Her imza günüme geldi. Her kitabımı, her yazımı okudu. Bana her zaman sahip çıktı.

Kaptandı, denizciydi, insandı, güzel insandı.

Bugün günlerden çarşamba, 6 ocak 2021. Bu sabah Karabenli'yi bir kalp krizi sonunda kaybettik. Hep istediği gibi sessiz soluksuz, aniden öldü gitti. 1938 doğumluydu.

Kalbim paramparça. Hep 5 kardeşiz diye övünürdüm. İki yıl içinde bir Suzan Ablam bir ben kaldık.

Ne hissettiğimi bilmiyorum ama çoook üzgünüm ve şoktayım. Cenazesi yarın kalkacak. Nasıl olacak onu da bilmiyorum.

Ölümü de oynadığı harmandalı gibi oldu. Kimseye yük olmadan gururlu, cesur ve mertçe.

Acılar, bitmiyor tükenmiyor.

Yoruldum, çok yoruldum.