Nereden bileceğim. Hatta boş kağıt veriyorlardı. babacığım burayı imzalarsan Avrupa için lazım olur. Daha sonrada boş kağıtlara. Bütün haklarımı devrettiğimi yazarlardı. Nitekim o yüzden eserlerime bile sahip olamıyorum. Adamlar kasetlerimden han, daire yaparken, ya ben niye bir daire, yada bir araba alamıyorum demiyordum. Her yemin edene enayi gibi inanıyordum. Ama da zavallı biriymişim diyerek duygulu bir mektupla hayranlarına seslenen Arabesk Müziğin Taçsız Kralının içleri burkan yazısıyla sizleri baş başa bırakıyoruz.
Yazdıklarımı okuyan siz sevenlerim. Beklide bu ifadeleri okurken, belki çoğunuz bana hak verip üzüleceksiniz. Belki bazılarınız hak ettiğin bu diyeceksiniz. Bazılarınız da bu dünyanın gerçeği bu diyeceksiniz. Biliyor musunuz bu akşam içimden gelerek kendimi eleştiriyorum. Hak ettiğim değil. Bulduğum gerçekleri anlatıyorum ve kendimi eleştiriyorum. Hatta kendimi suçluyorum.
Müzik dünyasında şuan 40 yıl. Çok sanatçı tek bir şarkıyla zirvelerde ki, sözler ve müzikler de başkalarına ait ya ben.
İkimiz bir fidanız, ben buyum, dokunmayın dünyama, ben köylüyüm, son mektup, intizarım var, taptım sana, ve falcı bunlar her biri milyonların üzerinde satılanlar. Ve yine bunlar kadar güzel anlamlı 800'ün üzerinde beste güfte. Peki olduğum yer. Hiç beste güfte yapmadan bir tek şarkı okuyup bir yere gelen. Sonrada hiçbir varlık gösteremeyen birinin olabileceği bir yerde olmak. İşte ordayım. Bu benim suçum. Benim beceriksizliğim. Zavallılığım. Yo yo kızmayın bana. Gerçek bu. Şuan Töreniz batsın isimli bir albüm yapmışım. Her şarkı bir destan gibi. Mükemmel müzik ve mükemmel okuyuşlar. Bu albümdeki şarkıların bırakın hepsini. Bir tanesini bile bir bir başka sanatçı çıkarsaydı. Şimdi onu göklere çıkarırdılar. Her gün TV ve ekranlarda över. Yılın beste. Yılın güfte. Ve yılın sanatçısı ilan ederlerdi. Bana gelince öyle duyarsız kalınıyor ki. Her yaptığım albümde nerede eksiklik var diyorum. Sonrada cevabı yine kendimde buluyorum. Anlatacağım bu olayla. Yıl 1970, 1971 ikimiz bir fidanız ve ben buyum her biri 2 milyonun üzerinde satıldığı yıllar. Büyük bir hevesle İstanbul'a geliyorum. O zaman plakçılar çarşısı Beyazıt Saray'da. Afşin Plak deposunda misafirim. Bir çay verdiler o ara plakçılar gözümün önünde ben buyum kimi 50 kimi 200 bazı depolar 5000 dönüyorlar. ikimiz bir fidanız daha büyük rakamlar hem de bir saat içinde hem de gözlerimin önünde. Tabi benim o anda ki sevincimi tasavur edersiniz zannediyorum. Amaaaa birden gazeteciler içeri girdiler. Mekan sahibi ilse selam- kelam sadede gelindi. beyefendi biz müzik listeleri yapıyoruz. Birden kırka kadar gazetelerde yayınlanıyor. Her hafta tam isabetli olsun diye depo olarak sizden gerçek bilgileri almak istiyoruz. Birinci sıraya kimi yazalım. kasetçi beni hiç tanıştırmadan. Birinci sıraya Hakkı Bulut dedi. Gazetecinin cevabı: hayır Hakkı Bulut olmaz. Kasetçi: iyi de siz en çok satılan, en çok ilgi göreni sormadınız mı. Onu birinci koyacağını söylemediniz mi. Şu iki yıldır hiç kimse Hakkı Bulut kadar satmıyor dedi. Diğer bayan gazeteci: Hakkı Bulut olmaz beyefendi, Zeki Müren, Suat Sayın, Orhan Gencebay veya diğerleri olması lazım. O an benim durumumu ve yaşadığım hüsranı tarih edebileceğim kelimeleri burada bulamıyorum. Ben bulamadım. Elimde çay bardağı sanki camdan diken. Canıma battı. Kasetçi: o zaman bana sormanıza gerek kalmadı. Gidin kafanıza göre liste yapın dedi. Ve gittiler. Kasetçi bendeki perişanlığı görüp: Boş ver be Hakkı kardeş. Bunlar böyledirler işte. Ama sen üzülme. Sen çok büyük sanatçısın. Zaman içinde çoğunu da mahcup edeceksin dedi.
İşte 40 yıl hep böyle haksızlıkları yaşarak geldim bu güne.
Oysa yemin etmek sahtekarların en büyük meziyetiymiş. Nereden bileceğim. Hatta boş kağıt veriyorlardı. babacığım burayı imzalarsan Avrupa için lazım olur seni burada göremeyiz. Ta Adana'dan seni yormak istemeyiz dediler. Bende saf saf imzaladım. Daha sonrada boş kağıtlara. Bütün haklarımı devrettiğimi yazarlardı. Nitekim o yüzden eserlerime bile sahip olamıyorum. Adamlar kasetlerimden han, daire yaparken, ya ben niye bir daire, yada bir araba alamıyorum demiyordum. Her yemin edene enayi gibi inanıyordum. Ama da zavallı biriymişim. İnsanlar benim şarkılarımda ödül alıyor adımdan bahsetmiyorlardı. Saf saf tepki göstermiyordum. Bakın bugüne gelmişim, 55 albüm dünyada rekor olabilecek. Peki bütün bunların karşılığında bulduğum. Utanıyorum söylemesine ama söylüyorum işte. Hiç sanatçı olmayan veya bir şarkıyla gündemleri işgal edenlerin bir tek konserde aldıkları ücret. Ben bir yıl çalışsam alamıyorum. Benim yaptığım şarkıyı Tv'lerde tanıtamıyorum. Çünkü beceriksizin tekiyim. Bakın TV'lerde kimlere program yaptırılıyor. İki kelimeyi konuşamayan. Kültür seviyesi düşük olanlara. Davranışlarıyla bile topluma kötü örnek olanlara. Hatta her rezilliği yapıp bütün değerleri ayak altına alanlara bile değer verilirken. Kendime soruyorum: Ya sen cevabını yine şarkılarımla veriyorum. İster iyi yönümle ister kötü yönümle. Ben Buyum diyorum''. Galiba değerimin anlaşılması için. Hani bir şarkımda anlatmıştım ya Ölmemi Bekliyorlar
''
Bütün bunlara rağmen. Son nefesime kadar devam diyeceğim. Çünkü çok iyi biliyorum ki, yaptığım ve yapacağım şarkılarım hep söylenecek ve hep dillerde kalacaktır. Hem de ebediyen. Sadece belki bana bayağı da enayi imiş. Hak ettiğine bile kavuşmayı beceremeyen beceriksiz biriymiş diyecekler. Ne yapalım. ben buyum işte.
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.